Samen reizen gaat ons heel goed af. Aan een halve zin of een blik hebben we vaak al genoeg om elkaar te begrijpen en we merken continu dezelfde dingen op, om haast bang van te worden. We hebben dezelfde behoeftes en worden dezelfde mensen zat, gelukkig niet elkaar. Zo kijken we vandaag allebei uit om naar Yazd te gaan, weer even wat meer vrijheid, en een bed! Na bijna twee weken slapen we vannacht weer in een echt bed. Eerst nog even met de bus naar Yazd.

We nemen afscheid van moeders en verblijden haar met een Delfts klompje. Van Fahrad hadden we al even ervoor afscheid genomen, die had plots een afspraak. We zouden met hem mee kunnen rijden, en toen had hij toch haast. Het lijkt in de cultuur te zitten om slecht nieuws zo lang mogelijk uit te stellen, dit heb ik ook terug gelezen in een column van Thomas Erdbrink, wel grappig om te herkennen.

Als we bij de busterminal aankomen, blijkt dat onze bus pas twee en een half uur later vertrekt. We besluiten onze tijd nuttig te besteden en alvast een treinkaartje te kopen voor onze laatste reis Shiraz-Teheran. Mannen op straat beweren dat er geen bus gaat naar het treinstation, tien minuten later brengt een bus ons tot ongeveer aan de deur. We kopen twee kaartjes voor de nachttrein met de informatie alleen in Farsi. Aan de hand van de taalsectie uit de Lonely Planet en later met hulp van de man achter ons controleren we de gegevens. Blij dat het gelukt is bedanken we de mannen en lopen tevreden weg. 'Uhm, money?' Oeps, glad vergeten te betalen. Als we uit het treinstation lopen worden we door een vrouw, van wat later blijkt de treinpolitie, naar ons paspoort gevraagd. We delen mee dat we niet nu met de trein gaan maar met de bus en we bedanken haar vriendelijk. Als we even later op de bus wachten, om terug te gaan naar het busstation, komen er twee politieagenten op een scooter aan, met daarachter de treinpolitie. Ze vragen onze paspoorten, om onduidelijke reden. Ze zijn erg vriendelijk, dus bang zijn we niet. Later wordt ons gevraagd in welk hotel we overnacht hebben. Ik weet maar één hotel bij naam, het Abassi hotel. Dat het hotel met à €200,- per nacht per kamer ietwat boven ons budget ligt, lijkt hen niet te verbazen. Gelukkig maar, want couchsurfen is niet zo legaal. Er is verder niks aan de hand en komen veilig bij het busstation aan. We willen nog bijna een lift aannemen van een man, maar op dat moment komt de bus. De treinpolitie roept nog naar ons toe dat we alleen met de bus moeten reizen, niet zomaar bij vreemde mannen instappen.

De busrit naar Yazd is voornamelijk door woestijn. Voor zonsondergang komen we aan en droppen onze spullen in het hotel en testen even de bedden uit, die liggen goddelijk. Voordat we gaan avondeten lopen we een rondje door de stad. We komen langs een moskee waar een ceremonie bezig is. Door een local worden we naar binnen geleid, er blijkt een aparte afdeling voor toeristen te zijn, op het balkon. We hebben mooi uitzicht en we kunnen hier niemand in de problemen laten komen. En we krijgen ook nog eens thee aangeboden. Heerlijk. Het is er allemaal goed geregeld, er wordt ook van alles vastgelegd op film. Naderhand raken we in gesprek met een Mulla, die ons souvenirs meegeeft. Een zwart sjaaltje wat zegt dat Imam Hossein staat voor liefde, rechtvaardigheid en gelijkheid, in die volgorde. Ik vraag de Mulla hoe het dan zit met de gelijkheid tussen man en vrouw. Rechtvaardigheid komt dus eerst. Hij vertelt dat in de Islam vrouwen gezien worden als tempel, vrouwen zijn immers in staat om een kind op aarde te zetten. De tempel moet beschermd worden. Om die reden dragen vrouwen chadors, en hoeven zij niet te werken. Als ze willen, mogen ze wel werken, maar zij krijgen al de eervolle taak om hun kinderen groot te brengen. Als de vaders 's avonds thuis komen, zullen ze ook nooit commentaar leveren op het huishouden. De man mag al blij zijn met een vrouw en zal haar eren. Volgens de Mulla dus rechtvaardig. Dit is zijn verhaal en hij brengt het zo mooi, dat ik echt geloof dat hij het zo ziet. Er is een meisje voor ons gaan staan, aan wie hij vraagt wat zij ervan vindt om een chador te dragen. Ze vertelt dat ze zich er goed in voelt en zich trots voelt met. Ze vragen wat wij er van vinden en ik deel eerlijk mee dat ik er soms wel moe van word. 'Ja, je moet er aan wennen'. De Mulla vertelt dat meer dan 98 procent van de bevolking democratisch heeft gekozen voor een overheid met dergelijke regels, wat moeten ze dan met die iets meer dan één procent? Ik opper dat die één procent dan alsnog hun eigen keuze zou kunnen krijgen, maar volgens de Mulla levert dat alleen maar scenes op. Ik vind het bijzonder dat hij zo stellig brengt dat er met 98 procent voor is gestemd. Wie heeft ooit een verkiezing meegemaakt met zo'n uitslag? Dat krijg je nog niet eens bij een plaatselijke verkiezing voor het mooiste bloemenmeisje. Het is een heel aangenaam gesprek met wederzijds respect, hoewel het op papier misschien anders overkomt. We bedanken hem en lopen verder de stad door.

Even later komen we bij het grote plein waar ik iets verder doorloop om nog wat foto's te maken. Loriana zie ik even niet zo snel terug. Al snel word ik aangesproken door twee meisjes, ze willen met me op de foto. Lor zal wel zo iets dergelijks meemaken en ik vind haar inderdaad terug in gesprek met een familie. Wat een vriendelijke mensen hier toch weer. Ze vinden het leuk om hun Engels met ons te oefenen. Een paar mensen volgen het gesprek geamuseerd waarop ik door een oudere man word aangesproken. Hij wil wel een Nederlandse vrouw, zegt hij lachend. Ik schat in dat ik mijn Nederlandse directheid wel kan gebruiken en vraag lachend terug hoe oud hij dan wel niet is. 55, dat is het dubbele meneer, toch bedankt voor het aanbod. Hij heeft ook nog wel twee zoons in de aanbieding, maar ik sla het lachend af. Ok, nu hebben we echt honger gekregen en gaan in het naast gelegen hostel, Kohan eten. Het eten is weer heerlijk en we raken aan de praat met een Zweed en Duitser naast ons.

Als we de volgende ochtend zitten te ontbijten komt de Zweedse jongen aanlopen. Hij is speciaal naar ons gekomen, of hij ons mag vergezellen om door de stad te lopen. We zijn te aardig om af te wijzen aan gaan met zijn drieën op pad. Als snel komen we bij een moskee waar we weer door een familie aangesproken worden. De dochter geeft ons extra informatie en laat verschillende tekens zien die voor verschillende imams worden gebruikt. Een van de tekens is het hakenkruis, 'you see, Hitlers sign'. Ik vraag of ze het niet vervelend vinden dat Hitler dit teken heeft gebruikt. Nu heb je een hakenkruis in je moskee, ben je mooi klaar mee. Hitler blijkt hier niet zo gezien te worden zoals wij hem zien in Nederland. Het meisje vertelt dat hij heel trots was op zijn roots, er klinkt niets negatiefs in haar stem en ik durf eigenlijk niet meer verder te vragen. Ik had al eens gelezen dat het beeld van Hitler hier vaak heel anders is. Onze vriend de Mulla komen we ook weer tegen in de moskee en hij laat ons het waterbassin zien. Vroeger ging de put tot 120 meter, nu moet men 200 meter diep om water te kunnen bereiken. We zagen ook al een briefje in het hostel hangen, dat het in heel 2015 28 milimeter geregend heeft. Dat valt in Nederland op één natte dag. Zuinig aan met water dus.

Ondertussen hebben we trek gekregen in koffie. De Zweed heeft of minder een verslaving, of had toch andere plannen en verlaat ons. Via tripadvisor had ik een perfect café gevonden, maar helaas blijkt het adres niet te kloppen. Een familie vraagt waar we moeten zijn en stelt voor om ons af te zetten bij koffie. Prima en we klimmen de auto in. Wonder boven wonder komen we op deze random manier toch uit bij het café wat we zochten, anderhalve kilometer verderop. De barista is supervriendelijk en we leren elkaar woordjes. Omdat hij zo fan is van Nederlands geven we hem een Nederlands klompje. Als we na de koffie in een winkeltje staan, krijgt Lor een ring van de barista aangeboden, die ze niet kan aannemen.

We volgen soort van de walking tour die door de Lonely Planet wordt voorgesteld en komen langs een ruïne van een traditioneel huis. Ik verzamel allerlei scherven, sommige dingen veranderen nooit. Later nemen we een kijkje in een duur hotel en gaan we ergens lunchen. De ober vraagt vertwijfelend of ik Iraans ben, 'Nah'. Na het bezoeken van een historisch huis sluiten we de tour af met uitzicht vanaf de acherkant van een moskee. Als we de trap oplopen worden we helaas al snel terug gefloten. We nemen nog vlug een paar foto's voordat we afdalen.
Als we terug naar het hotel lopen worden we door een groepje meisjes in chador gevraagd voor een foto. Wij willen zelf deze foto uiteraard ook. 's Avonds eten we op een dakterras met mooi uitzicht. Het koelt iets af, maar een koud biertje zou toch niet misstaan op deze mooie 'zomeravond'.

De volgende ochtend checken we uit, maar laten onze bagage nog even achter. Om half één 's middags is er een (goddank de laatste) ceremonie te zien en is er een speciale tour voor toeristen georganiseerd. Van te voren willen we nog even naar de bazaar, maar die blijkt dicht, vast vanwege de ceremonie. Dan maar even met de bus naar een Fire tempel, een van de oudsten van het land. Random word ik door een man aangesproken in het Spaans, 'si yo hablo un poco Español', en begint te vertellen in het Spaans. Als we weer buiten op de bus wachten en een man hoort dat we uit Nederland komen, vraagt hij of we Frans spreken. 'Oui, un petit peu' en begint een heel verhaal in het Frans af te steken. Pf, even schakelen zeg. Voordat we met de tour meegaan drinken we nog koffie bij onze vriend Hassan van gisteren.

We verzamelen bij de moskee om in een groep naar een dakterras te lopen. Er is een filmploeg mee, die een aantal close-ups van ons maakt. Het moment dat ik het dakterras op loop en het uitzicht in me opneem, krijg ik kippenvel. Daar staat een hele straat vol met mannen in zwart gekleed, uit volle borst mee te zingen en zwaaien allemaal op hetzelfde moment hun armen in lucht. Ik ben blij dat we hier boven staan en het rustig kunnen bewonderen, zonder in de mensenmassa weggedrukt te worden. Mijn talenknobbel wordt nog even uitgedaagd als een (andere) Mulla ons in het Duits aanspreekt. 'Ah, Holland, sprechen Sie Deutsch?' 'Ich verstehen das ja, ein bischen'. De cameraman neemt nog een aantal close-ups van ons en ik doe mijn best om zo normaal mogelijk te doen. Ik ben niet zo goed met camera's. Onze vriend de Mulla is er ook en we gaan samen op de foto. Weer vier camera's staan er op ons gericht. Een moment later wil een vrouw met ons op de foto, wat later een politicus blijkt te zijn. Voordat we gezamelijk gaan lunchen (weer nazri), wordt er ook nog een groepsfoto gemaakt. Ik ben benieuwd waar deze foto's allemaal eindigen. Tijdens de lunch wordt ons gevraagd of ze ons mogen interviewen, over de ervaringen die we hebben opgedaan tijdens de ceremonies. We stemmen in, ik mag eerst en krijg een heus zendertje om. Hoofddoek goed, alle knoopjes dicht. De vragen gaan voornamelijk over mijn ervaring met Muharram, zou ik nog een keer terugkomen tijdens Muharram en wat vind ik zelf persoonlijk van Imam Hossein. Goh, ik heb hem niet persoonlijk gekend denk ik in mijzelf, maar hij is moedig? Als laatste wordt naar mijn mening gevraagd over de verplichte hejab. Ik vertel dat er vrouwen in Nederland ook hoofddoeken dragen, maar daar wel de vrije keuze krijgen. Een optionele hoofddoek had ik prettiger gevonden, niet verplicht. Lor weet er in haar interview nog aan toe te voegen dat ze vindt dat vrouwen ook hun recht hebben om te rouwen, in plaats van alles te scheiden.

Na deze vrij intense ervaring rijker zijn we opnieuw toe aan koffie en bestellen een ijskoffie bij onze vriend. We halen onze bagage op en wachten tot we worden opgehaald door de man bij wie we gisteren een tour in de woestijn hebben geboekt. We zullen eerst in een guesthouse overnachten, in een dorpje buiten Yazd, waarna we een nacht in de woestijn gaan bivakeren. We laten de hectiek van de stad achter ons en duiken de natuur in. Heerlijk.