In het hostel in Kashan aangekomen moeten we ons eigen bedje in een mixed dorm opmaken. Weer geen echt bed, maar een matrasje op de grond.

De volgende ochtend hebben we eerst koffie nodig. Gelukkig hebben we een tip van een Nederlands meisje die koffiefanaat is, want goede koffie vinden in Iran is nog een uitdaging. We worden stiekem op de foto gezet door meisjes in chadors, en wij maar steeds braaf vragen.

Na de heerlijke koffie bezoeken we een historisch huis en kopen we gelijk een combi-ticket voor nog twee andere bezienswaardigheden. In het traditionele huis, 'Khan-e Tabatabei' worden we een paar keer gevraagd voor de foto. Opvallend, want in Kashan lopen aardig wat toeristen rond dus zullen we niet de eersten zijn die ze zien. Na het eerste huis dwalen we rond door de stoffige straatjes, het is net een doolhof. We komen uit bij de oude stadsmuren waar we bovenop klimmen en hebben zo een mooi uitzicht over de stad. Overal zie je bolletjes van moskeeën. We klauteren er weer af en komen langs een winkeltje waar Loriana een ketting koopt. We onderhandelen over de prijs via de telefoon, met iemand die wel Engels spreekt. Toch alweer een activieve dag met zo'n 30 graden.

We zijn toe aan een hammam en bezoeken er een. Helaas fungeert deze alleen maar als museum. Kijken, kijken, niet baden. Het wordt tijd voor lunch en via een tip komen we bij een traditioneel restaurant, lichtelijk toeristisch, maar ook veel lokale toeristen. Dat het er druk is, is niet voor niets, het eten is heerlijk, wat we uiteraard op een kleedje opeten. De laatste bezienswaardigheid, 'Khan-e Abbasian', van onze combi-ticket blijkt er naast te zitten en pakken we na de lunch gelijk mee. Een huis met zes verdiepingen uit het jaar nul, ok niet letterlijk, maar wel heel oud en dat met stalen constructie, erg bijzonder. Op de achtergrond horen we een 'fanfare', vast een optocht vanwege Muharram. Het klinkt steeds verder weg en we accepteren dat we het niet gaan zien, komt wel een andere keer.

Als we buiten lopen horen we de muziek weer dichterbij. We zullen toch niet weer op de juiste plek op het juiste moment aankomen? En ja hoor, we lopen een straat uit en zien daar allemaal mensen in het zwart. Sommige mannen hebben een trommel vast. Groepjes mannen tillen omstebeurt een hele zware metalen constructie met versieringen. Ook een vorm van zelfkastijding? Het ziet er in ieder geval niet comfortabel uit. We voelen ons nogal bezwaard, alle blikken zijn op ons gericht. Ook niet zo gek, les 1: hoe val je op in Iran? Draag een witte blouse als iedereen zwart draagt of heb als enige blond haar. Gelukkig worden we al snel uitgenodigd door een paar meiden en willen ze met ons op de foto. Nieuwsgierig vragen ze waar we vandaan komen en wat we hier doen. We zijn van harte welkom in hun stoet. Dan valt het me pas op dat alle vrouwen op de stoep lopen en alle mannen op straat. Alleen als de stoep ophoudt, lopen we een stukje over straat om vervolgens snel de stoep weer op te gaan. Ondertussen krijgen we kinderen in onze armen gedrukt. De moeders willen graag een foto. De trommels klinken hard en een mannenstem galmt erover heen. De galm echoot lekker door, dat lijkt een ding te zijn hier. Na wat straten mee gelopen te hebben vinden we het mooi geweest en nemen we afscheid.

We komen even bij in ons hostel en gaan in een ander hostel dineren. Onderweg komen we langs een moskee die we nog niet gezien hebben. We zien alleen mannen buiten zitten en vertwijfelend lopen we langs. De vrouweningang zal wel ergens anders zijn. Maar al snel worden we vriendelijk gewenkt en lopen we naar binnen, waar we op een binnenplaats terecht komen. We staan nog maar net om ons heen te kijken of we worden verwelkomt door twee jongens. Ze willen wel het een en ander uitleggen en zo leren we dat de moskee eerder een religieuze school is. Als ze vragen wat we de volgende dag gaan doen en we vertellen dat we naar de bazaar en Fin garden gaan, stellen ze voor om ons te vergezellen. Zo kunnen ze hun Engels leren. Sure, why not, en we wisselen telefoonnummers uit. In Nederland gaat dat eigenlijk nooit zo makkelijk.

We lopen door naar Eshan hostel om te eten, wat door meerdere personen ons is aangeraden om te slapen, maar helaas vol was. We zien een meisje een beetje zielsalleen zitten en we nodigen haar uit om bij ons aan te schuiven. Ze blijkt uit Polen te komen en maar anderhalve week in Iran te hebben. Ze vertelt dat ze die dag ook gevraagd is voor een foto, met meerdere jongens, waarna iemand haar betastte. Echt heel sneu en ze vraagt zich af of het misschien aan haar heeft gelegen, had ze zich anders moeten gedragen? We proberen haar gerust te stellen, dat ze in ieder geval geen schuldgevoel er aan over moet houden. Meerdere keren zijn wij op de foto geweest en niemand is over onze grens gegaan. Helaas heb je overal zulke gasten over de hele wereld. Ook in Islamitische landen waar mannen vrouwen eigenlijk niet eens een hand mogen geven.

Om tien uur 's ochtends de volgende dag meeten we met de twee jongens. We geven elkaar geen hand, alleen een knikje, 'Salaam'. Onderweg naar de bazaar zien we weer allerlei zaken die met Muharram te maken hebben. Zwarte en groene vlaggen, posters met baby's. De jongens leggen het verhaal uit. De baby is het neefje van Imam Hossein. Zijn hele familie is in de val gelokt en hebben geen water meer. De moeders kunnen geen borstvoeding meer geven. Ze worden zo wanhopig dat ze om water voor de baby vragen, waarna de baby en later Imam Hossein vermoord worden. Als ik vraag wie de vijhanden waren, blijken het de Arabieren te zijn. Het antwoord wordt vervolgens vervolgd met: 'I hope the Arabics all die and burn in hell'. Well, dat is best een sterke mening. Zou dit ook de voedingsbodem zijn waar de haat voor Arabieren vandaan komt?

Een beetje gelaten lopen we verder naar de bazaar. Al snel valt ons oog op mooie edelstenen. Lor koopt een souvenir voor haar zus. Zelf zie ik een mooie ring met Farsi ingegraveerd. Tenminste, dat denk ik. Maar wanneer ik vraag wat het betekent, blijkt het Arabisch te zijn en weet niemand de betekenis. Ik wil natuurlijk geen Arabische ring en zoek een andere steen uit waar de juwelier ter plekke 'Iran' in Farsi ingraveert. De jongen, van wie ik zijn naam ben vergeten, waarschijnlijk Mohammed, vraagt of ik een 'boyfriend' of 'husband' heb. Ja, voor het gemak een boyfriend, waarna ik een kaartje van de juwelier in mijn handen krijg. Hij wilt graag een Nederlandse vrouw trouwen, zodat hij daar aan de slag kan. Juist ja. We lopen verder de bazaar in en komen bij een art gallery. Het Franse koppel, met wie we later hebben afgesproken om naar Fin Garden te gaan, komen we er ook tegen. We trakteren de jongens op een milkshake als bedankje, waarna ze een taxi voor ons bellen zodat we naar Fin garden kunnen, wat 9 km verderop ligt.

De tuinen vallen eigenlijk een beetje tegen. Voor hier zal het wel bijzonder zijn, maar wij vinden het eerder gewoon een park met perkjes en bomen. We lunchen onderweg waarna we, in plaats van een taxi, de bus instappen. De bus is leeg en we mogen mee zonder te betalen. Als er andere vrouwen instappen realiseren we ons dat we vergeten zijn dat er een mannen en vrouwensectie is. Het blijkt een vrij progressieve bus, want een aantal vrouwen en mannen zitten door elkaar. Zijn we een kleine revolutie gestart? We stappen uit bij 'Sialk hill', een van de oudste archeologische plaatsen in Iran. De mooiste vondsten liggen helaas elders in musea, maar het is alsnog interessant om te zien. We zijn de enige toeristen die er rondlopen.

Na dit bezoek stappen we opnieuw de bus in, deze is wat conservatief en Lor en ik sluiten netjes aan bij de vrouwen. Terug in het centrum nemen we op straat afscheid van het Franse koppel, op zijn Frans, met twee kussen. Ja, we mogen elkaar niet aanraken, maar doen het toch, we hebben immers een aantal dagen doorgemaakt samen. De mensen op straat zien we kijken.

Die dag gaan we verder met de bus naar Esfahan, maar hebben eerst behoefte aan de goede koffie uit Kashan. De barista herkent ons en zegt ons vriendelijk gedag. We raken aan de praat met een lokale jongen. Naast dat we onszelf moeten opladen, moeten we ook onze Iraanse sim opladen met geld. Als we vragen waar we dit kunnen doen en ze ons na meerdere keren uitleggen begrijpen, zien we een jongen op pad gaan. Oh, zou zo chill zijn als iemand dit voor ons kan regelen terwijl wij kunnen genieten van onze koffie. En ja hoor, even later komt de local terug met beltegoed en zijn we klaar om naar Esfahan te gaan.