Vanmorgen vroeg ben ik samen met Loriana aangekomen in Iran.
Ja, verrassing, Lor had vier dagen geleden bedacht om mee te gaan en reis ik toch niet alleen. Een tweede verrassing (mijn vlucht was ineens geannuleerd waar ik zelf achter moest komen en mijn vlucht moest omboeken) zorgt ervoor dat we in hetzelfde vliegtuig zitten. We vliegen via München, waar we er achter komen dat het nog maar 4,5 uur vliegen is naar Iran. Gek om in München alle vrouwen nog zonder hoofddoek te zien. Over 4,5 uur begeven we ons in een hele andere wereld, nog best spannend. Slapen zit er niet echt meer in. In het vliegtuig nemen we nog een slaapmutsje in de vorm van een whisky. Alcohol nu het nog kan en de vrouwen nog zonder hoofddoek.

Voordat we het vliegtuig uitstappen transformeren we onze sjaal in een hoofddoek. Door de piloot wordt omgeroepen dat het 40 graden is in Tehran. Wat, 40 graden?! De zon schijnt nog niet eens. Als we het vliegtuig uitstappen blijkt het mee te vallen en waait er een fris briesje. We moeten eerst wachten op het visum voor Loriana. Eerst een verzekering afsluiten, het maakt niet uit dat je werelddekking hebt, net of Iran zich niet voelt aangesproken met de wereld. Er zit totaal geen systeem in. Lor moet haar paspoort inleveren die op een random stapeltje verdwijnt en wachten tot haar naam wordt omgeroepen. Twee uur later kunnen we door de douane, waarna we onze backpacks kunnen ophalen.

Ondertussen is Fazel, onze chauffeur die ik via couchsurfing heb leren kennen, nog altijd aan het wachten. Ik herken hem van de foto die hij had verstuurd. We wisselen €100 op het vliegveld en lopen naar zijn auto. Ik zie twee mannen met verband om hun hoofd. Bij Fazel vraag ik het na, maar dat heeft inderdaad met Muharram te maken. (Later bedenk ik me dat ik het ook verkeerd heb kunnen begrepen en dat ze misschien een plastisch chirurgische ingreep hebben gehad. waar Iran ook om bekend staat). Het is nu de tijd van rouw, 1400 jaar geleden is een imam vermoord. Rouwen gebeurt op verschillende manieren, onder andere door zelfkastijding. Elf en twaalf oktober zijn de belangrijkste ceremonies, dat gaan we misschien nog wel zien.

We rijden eerst door een zanderig gebied, tot we in de stad aan komen. Het is nogal hectisch, rijbanen zijn wel aangegeven, maar daar houdt niemand zich aan en tussendoor rijden overal motorbikes. Volgens Fazel is het nog wel rustig. Hij zet ons af op loopafstand van het hostel. Die ik in München nog even geboekt heb. Ik zou eerst gelijk gaan couchsurfen, maar het leek me beter om samen ergens te overnachten.

In het hostel worden we vriendelijk ontvangen. 'Where are you from? Originally from The Netherlands? Because you look like an Iranian' Ja, mijn ouders zijn ook Nederlands en nee ik heb geen familie in Iran die ik ga bezoeken. Het is nog vroeg, dus we kunnen onze kamers nog niet in, maar het ontbijt, thee met brood staat klaar.

Ondanks het gebrek aan slaap besluiten we na het ontbijt de stad te gaan verkennen. Bij de metro kopen we een kaartje en lopen naar het perron. Zit onze hoofddoek nog goed? Voordat we de metro instappen bedenken we nog op tijd dat er vast een aparte vrouwensectie is en worden we inderdaad door mannen gewezen waar we moeten zijn. In de metro worden we vriendelijk glimlachend aangekeken. De vrouwen lijken nog net te verlegen om ons aan te spreken. We stappen uit bij de Grote Bazaar, wat in eerste instantie op een grote shopping mall lijkt. Nog niet zo bijzonder, totdat we iets verder lopen en links aanhouden. 'Kijk hier houden we van, hier wordt het al wat aftanzig'. We lopen door de smalle straatjes, er is van alles te zien dus we kijken onze ogen uit. Ondertussen kijken ook de mannen hun ogen uit en worden we meerdere keren aangesproken. We moeten nog even de balans vinden. Zijn ze gewoon vriendelijk geïnteresseerd en is het onbeleefd om ze te negeren? Of bedoelen ze er meer mee en moeten we er vooral niet teveel op ingaan, want voor je het weet zijn onze vaders een paar kamelen rijker. Lor 'koopt' nog een schoenveter. Na vier keer volhouden dat ze wil betalen, krijgt ze hem mee. Dan zal het wel geen tarof zijn.

Na de bazaar drinken we thee op straat. Links van ons schreeuwen mannen druk in de weer, aan het gokken? Aandelen? Terwijl rechts van ons mensen in alle rust aan het bidden zijn. We lopen verder naar Golestan Palace, waar we alleen entree betalen voor de main area en spiegelhal. Mooie decoratie binnen, maar ergens zijn we blij dat het niet al te groot is, want we zijn stiekem best moe. Naast een park gaan we lunchen, een man loopt met ons mee naar binnen en weet ons te vertellen dat het eten heel lekker is. Hij vraagt ons of hij ons mag helpen, natuurlijk! De man vindt me er Iraans uit zien. 'Yes, I get that a lot'. We praten wat over Iran en krijgen tips mee. Hij vindt Nederland een mooi land, hoewel hij er nog nooit geweest is. Voor Iraniërs is het nog niet zo simpel om naar het buitenland te gaan. Na de lunch gaan we weer met de metro terug naar het hostel, tijd voor een middagdutje. De man loopt helemaal met ons mee naar de metro. De arme man, had hij niet al lang terug naar werk gemoeten en gaat hij nu puur uit beleefdheid met ons mee?

In de metro worden we nu wel aangesproken door een paar schoolmeisjes. Ze vragen waar we vandaan komen en verwelkomen ons in Iran, opdat we het naar ons zin mogen hebben.
Na het slapen gaan we in de avond naar Tabiat/Natural bridge, wat Fazel ons had aanbevolen. Met handen en voetenwerk vraag ik de weg. 'Aah pole Tabiat'. Het woord voor brug in Farsi ook weer geleerd, altijd handig. Nadat we een park door lopen komen we aan bij de brug, die het ene park met een andere park linkt, over een drukke snelweg heen. De brug is mooi verlicht en we hebben mooi uitzicht over Tehran, verlicht in het duister. Aan de andere kant komen we aan bij een groot skatepark. Je zou haast niet denken dat je in Iran bent, tenminste zoals we normaal gesproken Iran kennen.

Moe en voldaan gaan we terug naar ons hostel. We zijn al aardig gewend aan de metro. Helaas zijn alle eettentjes om tien uur 's avonds gesloten en kun je nog wel boeken kopen in een van de vele boekwinkels. We kopen wat brood en koekjes bij een mini supermarkt en kletsen wat na met de vele Nederlanders in het hostel. Niet met een koud biertje, maar met thee, Iranian style.