Twee jaar geleden is er bij mij een zaadje geplant. Aan de bar in Alaska ontmoette ik een man uit Iran, Shahab. We raakten aan de praat en hij vertelde me over zijn land. Ik had eigenlijk nog nooit eerder iemand uit Iran ontmoet. Enthousiast vertelde hij over de mooie natuur, het lekkere eten en de lieve mensen. Aan de bar daar in Alaska probeerden we verschillende soorten Alaskaanse biertjes. Ergens toch jammer dat het gewoon legaal is hier, zei hij me, dat maakt het toch minder spannend. Hij vertelde hoe hij en zijn vrienden soms stiekem aan alcohol kwamen. Een keer is hij opgepakt met alcohol, een volgende keer zouden 30 zweepslagen volgen. Ja, hij vertelde ook over de dingen die bij ons in het Westen beter bekend zijn; de islamitische regels, verschillen tussen man en vrouw. Het was allemaal niet zo erg als ze op de televisie laten zien, verzekerde hij me. En dat goddelijke eten, die mooie moskeeën, je moet het echt zelf komen proeven en bewonderen. Je zal versteld staan van de gastvrijheid!

Volgende week is het zover, het zaadje zal zich ontkiemen in een reis naar Iran, alleen. Maar alleen zal ik nooit zijn vertelde Shahab, iedereen zal geïnteresseerd in je zijn en hun Iran willen laten zien.In Nederland vragen mensen zich af waarom. Waarom zou je naar een land willen met alleen maar fanatieke moslims, waar vrouwen onderdrukt worden, ze een hekel hebben aan het Westen, en waarom juist in deze roerige tijden? Misschien anders dan anderen, maar ik ben niet bang voor het onbekende. Ik wil me niet laten leiden door angstgevoelens, maar juist geprikkeld worden door mijn nieuwsgierigheid. Ik wil de wereld met mijn eigen ogen zien en me niet laten vertellen hoe de wereld eruit ziet. Dan zal ik zien dat de bevolking niet alleen maar uit fanatieke moslims bestaat en ze niet alle Amerikanen dood willen hebben.

Natuurlijk, ik moet niet gaan doen of het allemaal koek en ei is. Mensenrechten worden op grote schaal geschonden. Geïnspireerd hierdoor ben ik vorige week donateur geworden van Amnesty International, ja, bij zo’n irritante, of nou gewoon hele goede overtuigende straatverkoper, toen ik kleding kocht voor Iran. Want ja, reizen in Iran vergt iets meer voorbereiding en aanpassing dan ik normaal gesproken doe. Dat betekent dat ik ruimzittende kleding moet dragen en off course een hoofddoek. Het staat me nog ook, geen wonder dat men in Nederland altijd vraagt waar ik vandaan kom en verbaasd zijn met mijn antwoord. Helemaal Nederlands? Mama is bang dat ze me straks daar nog houden, en opperde of ik niet beter mijn haar kan blonderen, dan zien ze dat je een buitenlander bent! Mam, dat zullen ze heus wel zien, een vrouw alleen op straat? Dat zijn ze toch niet gewend?

Volgende week rond dit tijdstip kom ik aan, in een vreemd land waar ik de taal niet spreek. Ik ga met een taxi naar een adres van iemand die ik ken van couchsurfing. Als het goed is overnacht ik daar twee nachten, in Teheran. Ik heb verder een beetje een planning gemaakt, meer dan ik normaal doe, om te kijken of het wil passen in drie weken tijd. ‘Niks geboekt?’ vroeg een collega mij angstig. Je weet nooit wat er op je pad komt, je leven kan je niet plannen. Ja, misschien die ene camping in Frankrijk waar die collega elk jaar naar toe gaat?
Misschien dat ik mijn reisverhalen via dit kanaal bijhoud en breng ik Iran een stukje dichterbij.