Samen met Debbie stapte ik een busje in, richting Bocas del Toro. Het was een mooie tocht van zo'n drie uur. Bij het eindpunt moesten we over op een taxi die ons naar het haventje bracht voor de watertaxi. Hier betaalden we onze watertaxi naar het hoofdeiland. De tassen van de vrouwen werden door mannen in de boot getild. De mannelijke backpackers mochten dat zelf doen, maar aan ons werd vervolgens een tip gevraagd. Debbie vond het al zo seksistisch. Braaf kregen we reddingsvesten om en vertokken we in een simpel stalen bootje met zo'n vijftien man naar het hoofdeiland, Isla Colón. De tocht begon rustig. We vaarden door een stuk mangrove met aan weerszijde bouwvallige hutjes met poepdozen die op het water uitkwamen. Ohja, uitkijken waar je gaat zwemmen dus, voordat je niet snorkelt met exotische vissen maar met de drol van je buurman. Het was grijs weer en ik vond het er nog niet zo geweldig uitzien als dat iedereen me had verteld. Op een meer open stuk zee voerde de kapitein de snelheid op. We beukten over de golven. Debbie was de dag ervoor hard op haar stuitje gevallen dus die verging van de pijn, maar moest ook weer hard lachen. Het resultaat: twee hysterische meisjes voor in de boot, die bij elke golf elkaar vastklampten. En begon het ook nog te regenen. Na zo'n vijfentwintig minuten varen waren we, heelhuids, aangekomen bij Bocas del Toro Town.

Hier ging Debbie naar haar hostel die ze had gereserveerd. Ik ging door naar een ander eilandje, Isla Bastimentos, waar de twee Zweedse jongens zaten. Ik wachtte op meer mensen om de overtocht te maken,zodat ik geen privé prijs hoefde te betalen. Het regende, dus zo aantrekkelijk was het niet om te varen en nam ik uiteindelijk in mijn eentje een watertaxi na wat afdingen. Bij het hostel van de Jonas en Johan aangekomen, bleek die vol voor de komende drie dagen. Shit, hoezo moest ik andere backpackers nou weer volgen. Nooit eerder paste ik plannen aan voor andere backpackers en nu zie je wat er van komt. Gelukkig was er een hostel vijf minuten verderop. 's Avonds met Jonas en Johan bij een restaurant gegeten wat overduidelijk werd gerund door een Amerikaan ("oh my gosh, that is amaaazing"). Daarna een biertje gedaan bij hun hostel. Onderweg begon het weer keihard te regenen en haalden we vuiliniszakken die we als poncho droegen. Echt, ik heb nog nooit zoveel regen gezien/gevoeld. Tot laat in de hangmat gelegen en gefilosofeerd met Jonas. "Als je elke beroep zou kunnen kiezen, wat zou je kiezen?" Ik kon niets anders bedenken dan psycholoog. Weer een momentje van besef dat ik lekker bezig ben en precies daar ben waar ik wil zijn. Vervolgens kwam hij met natuurfotograaf. Ohja, natuurlijk, dat zou helemaal fantastisch zijn. Jonas bracht me terug naar mijn hostel, want ook al is het een klein eiland, en maar 5 minuten lopen, alleen lopen is geen goed idee. Het is zo'n groot verschil als ik met een man naast me loop. Dan is het niet constant gesis en de vraag of ze met je mee mogen. Je moest als man eens weten.

Isla Bastimentos ademt heel anders dan Isla Colón, laat staan de rest van Panama. Hier voel je echt de Afro-Caribbean vibe. Waar je in Isla Colón met name toeristen ziet rondlopen, zie je in Isla Bastimentos vooral locals. Dat maakte dit eiland voor mij ook veel leuker en interessanter. Old Bank, het meest toegankelijke dorpje van dit eiland bestaat uit een betonnen voetpad, auto's zijn er niet op het eiland. De locals zijn veel op straat, dansen, luisteren naar muziek en hangen een beetje rond. De mensen zijn veel donkerder van huidskleur en hebben hun eigen taaltje 'Gali-Gali', een bijzondere mix van Spaans en Engels. Het is er wel heel arm en overal zie je bordjes opdat men hun eigen troep opruimt, zodat het eiland aantrekkelijk blijft voor toeristen. Het eiland kan de toeristenstroom denk ik eigenlijk niet aan, zoveel afval op straat. Ook heel veel honden en katten. Ik kreeg nog een puppy aangeboden die ik heel enthousiast aaide, nog geen acht weken oud. 'Yes, you can keep him'. Vroeger deed ik altijd voorzichtig met dieren op straat vanwege rabiës, nu kan ik het gewoonweg niet weerstaan.

De volgende ochtend ben ik op mijn gemakje opgestaan, het is immers vakantie. Ik verzamelde wat informatie voor verschillende trips om te gaan snorkelen op verschillende locaties rond de eilandengroep. Zo kan je snorkelen in een Bat Cave en heb ik goede verhalen gehoord over het eiland Isla Zapatillos. Ik koos voor een snorkeltrip die je langs Isla Zapatillos brengt, Sloth Island en nog een mooi rif. Ik bracht Debbie op de hoogte, en zij stemde in om de volgende dag mee op trip te gaan. Vervolgens bracht ik een bezoekje aan een organic café voor een stukje huisgemaakte brownie. Na de extra energie vervolgde ik mijn wandeling naar Wizard Beach. Volgens de eigenaar van het café was het geen probleem en was het een half uurtje lopen, ik moest wel een stok meenemen want het kon wat modderig zijn. Van de Zweden had ik gehoord dat het best een lastige wandeling was, maar zij waren dan ook op hun slippers.

Het paadje liep langs een boerderij met kippetjes, hondjes en een paar kinderen buiten. Ik vroeg aan de kinderen hoe ik moest lopen voor Wizard beach en zij wezen een richting op. Heuvel af was het erg glad, maar ik had gelukkig mijn stok. Het paadje ging over in de jungle en liep langs een beekje. Of eigenlijk was het beekje het paadje. Zo was het wel goed te vinden, gewoon het water volgen en dan kom je wel uit bij het strand. Na ruim een half uur lopen door modder en water kwam ik uit bij het strand. Het water kolkte woest. Niet echt een zee om in te zwemmen dus, zeker niet gezien ik alleen was op het strand. Helemaal alleen. Toch best gaaf op zo'n eiland. Ruim voordat het donker werd keerde ik terug. Ik hoopte dat ik nog op tijd was om te gaan wakeboarden, zo rond 16 uur. Echter toen ik in het dorpje terug was, was het al 18 uur! Oh, toch een miscalculatie. Die avond bleef ik in het hostel en ontmoette ik een Nederlands meisje, die weer een paar dezelfde mensen kent als ik. Small world, after all.

De volgende ochtend kwam Debbie aan en gingen we op snorkeltrip. Yes! We waren met zes vrouwen, twee Frans sprekende Canadezen, twee Kiwi's en Debbie en ik.Het weer zat nog niet helemaal mee, bewolkt en het zag eruit alsof er regen in de lucht zat. Eerst vaarden we langs Sloth eiland, waar we twee sloths in bomen zagen. Ik had er eerder al eentje gezien van meer dichterbij, dus voor mij minder spannend. Daarna vaarden we door naar Isla Zapatillos. Tenminste, de kapitein stopte en vroeg hoe graag we naar het eiland wilden. De zee zag er nogal wild uit. 'Are you sure you want to go there?' Hij twijfelde of we dan nog wel terug zouden komen. Omdat we niet gelijk een tegengeluid gaven, besloot hij toch om door te gaan. Debbie kneep me nog iets harder in mijn hand. Ik stelde haar gerust en zei dat het vast wel meeviel. Ik hou van de zee, maar ook ik vond dit toch wel spannend. Uiteindelijk trotseerden we de hoge golven en kwamen we in de regen op Isla Zapatillos aan. Hier hadden we ruim tweeënhalf uur om het eiland te verkennen. Ik kende het eiland van foto's met een zee zo blauw dat jet het niet kan voorstellen. Wij zagen het in een grijze lucht met bijpassende kleur zee. Gekleed in poncho gingen we toch een wandeling aan. Debbie had haar GoPro weer mee en we hadden de grootste lol met onze fotoshoots. Zelfs in deze grijze lucht was het eigenlijk een prachtig gezicht. Ik vond een palmboom die haast horizontaal was gegroeid. Ja! Nu kan ik ook zo'n foto maken die op de voorkant van mijn Lonely Planet staat <3. Snorkelen zat er helaas niet in, daar was de zee te wild voor en bovendien zou je toch niet zoveel zien. Gelukkig was de zee niet te wild en konden we na een paar uur weer vertrekken. Op de weg terug gingen we snorkelen bij een mooi reef met weer allerlei soorten visjes. Debbie en ik deden weer een, wij dachten exotische fotoshoot, tot we de foto's terugzagen met onze ongemakkelijke ledematen spartelend in het water. Hadden we toch iets anders in onze gedachten. Na het snorkelen gingen we naar een bar op het water. Hier bestelden we een biertje en een alcoholvrije cocktail. Het zonnetje kwam een beetje door, heerlijk! Toch kan ik niet heel lang stil zitten en ging ik weer snorkelen. Ik dacht dat het leuk was om onder de mangrove door te snorkelen. Totdat ik vast zat en her en der een schram opliep. Terug bij de bar bloedde ik meer dan ik dacht. 'Oh my god MJ, what did you do? I really can't leave you alone without hurting yourself', zei de bezorgde Debbie. Ach, droogt wel weer. Terug naar het eiland kwamen we nog langs een rif met heel veel zeesterren.

De volgende ochtend scheen de zon. Wauw, het weer maakt toch een groot verschil. We besloten om met een bootje naar Red Frog beach te gaan. Een strand, gelegen op het zelfde eilandje, maar haast niet te voet te bereiken. Het was goed vertoeven op het strand, tussen de palmbomen. We haalden een verse kokosnoot, zo vers dat ze hem uit de boom haalden. Ik had nog een beetje rum bij me en zo had ik mijn eigen exotische cocktail, heerlijk! Pas aan het einde van de dag gingen we terug naar het hostel.

Inmiddels had ik drie nachten op Isla Bastimentos vertoefd en was ik wel toe aan iets anders. Ik besloot om die avond naar een andere plek te gaan. Debbie bleef nog in hetzelfde hostel. Ik deelde een watertaxi met een paar jongens die naar Aqualounge gingen. Ik had goede verhalen gehoord over deze club en besloot hen te joinen. Aqualounge is een club en hostel ineen en gelukkig hadden ze nog een slaapplek.Het was woensdagavond en ik was precies op de party avond beland. Vanavond: ladies' night. Ik bestelde wat avondeten en een biertje aan de bar. De mensen die er waren, kenden elkaar allemaal al, dus er waren alleen groepjes mensen. Ik socializede met de barmannen en wist al snel hun namen, die dit erg waardeerden. Ze lieten me alleen de eerste twee biertjes die ik bestelde betalen. Later volgde er nog gin-tonic en rum-cola en moest ladies night nog beginnen. Ik dacht dat ladies night alleen een paar gratis biertjes inhield, maar je kon alles bestelde wat je wilde. Ik beleefde nog plezier aan de schommel boven het water. Verder, laat ik zeggen dat Ladies' night mij toch te heftig was, dit merkte ik vooral de ochtend erna. Iedereen was wel heel lief en bekommerd. 'MJ! How do you feel?!' Eigenlijk wilde ik uitchecken, maar ik kon in de ochtend niets anders dan in de hangmat liggen. Later probeerde ik nog de slackline uit, die boven het water was gespannen. Wel verfrissend zo'n duik. Na toch een beetje bijgekomen te zijn, ging ik naar het hoofdeiland om daar een fiets te huren en naar Playa Bluff te fietsen. Een leuke fietsrit van ruim drie kwartier. Dutch style again. Toch niet verkeerd vergezeld met een kater. Bij Playa Bluff aangekomen was de branding zo wild dat je er niet doorheen kwam. Dan gewoon genieten van het mooie uitzicht.

Terug in het stadje kon ik weer contact leggen met Debbie. Inmiddels waren er drie andere meiden die ook in Lost and Found lodge waren in Bocas. Samen gingen we uit eten. Debbie was moe en bleef in het hostel. Na diner gingen we naar een bar, met weer een ladies night. Ik had mijn lesje wel geleerd en bestelde na drie rum-cola een gewone cola. Die kreeg ik helaas niet: 'I can only give you rumcoke'. Ja, stel je voor dat de vrouwen nuchter blijven, dat is niet waarvoor al die mannen komen natuurlijk. In de bar kwam ik weer mensen tegen van de avond ervoor. 'Hey MJ!' Mijn bijnaam slaat lekker aan, ook buiten Delft. Na een paar salsadanspasjes vond ik het welletjes en stak ik het water over, terug naar Aqualounge. De volgende ochtend had ik om 9 uur met Debbie afgesproken, om samen naar Costa Rica te reizen.