In de auto bij Maikel en Manuel wist ik nog niet of ik naar Boquete zou gaan, of het zogenaamde Lost and Found lodge ergens in de jungle. Dit laatste had ik als tip gekregen en staat ook als highly recommended in de Lonely Planet. Ik dacht dat je hier alleen kon komen vanaf Boquete, maar het was juist op de route als waar Maikel en Manuel heen gingen. Lost and Found wordt het dus. De weg was weer heel mooi. Het uitzicht tenminste, de snelweg zelf niet, daar werd aan gewerkt. Heel duidelijk stond er niet beschreven hoe je bij Lost and Found moest komen. 41 kilometer van de interamericana af, ongeveer. Onderweg stopte we bij een koffietentje, het moest vlakbij zijn. Na een paar bochten zagen we inderdaad een groot bord. De zon scheen en ik nam afscheid van mijn lift.

Het zou zo'n vijftien minuten lopen zijn en alleen bereikbaar per voet. Wat ook juist de charme is van dit hostel. Onderweg stonden bordjes die vertelden hoe ver je was en dat het uiteindelijk het allemaal waard zou zijn. En inderdaad na vijftien minuten uphill kwam ik aan. Ik zag verschillende gebouwtjes staan en moest nog 50 meter verder lopen voor de receptie. Bij de receptie had je een prachtig uitzicht over de bergen. Ik had geluk, de zon scheen en zo kon ik ver kijken. Nog meer geluk had ik dat ze plek hadden. Het beste is om vooraf te reserveren, omdat ze zo in the middle of nowhere zitten. Zoals altijd was ik op de bonnefooi gekomen. Ik werd geholpen door een meisje die een bekende trui aan had, van een studievereniging in Delft, gesponsord door een restaurant waar ik gewerkt heb. Zijzelf kwam uit Panama, maar had de trui van een vrijwilliger gekregen. Ze liet de dorm zien en het systeem qua eten. Alles vink je af en op het laatst betaal je. Als je gaat wandelen moet je je naam op het bord schrijven, zodat ze weten als er iemand mist. Blijkbaar zijn de twee Nederlandse meisjes die verongelukt zijn, ook in dit hostel geweest, vertelde een vrijwilliger me.

Net toen ik bedacht om een korte wandeling te maken, naar een lookout, begon het te regenen. Ik stelde voor om een potje te gaan kaarten. Er zaten immers genoeg mensen rond de grote tafel. Twee Zweedse jongens, Jonas en Johan legde ik toepen uit. Daarna leerden ze mij een ander spelletje. Na het avondeten kon je naar Rocky, de honey bear, die ze gered hebben van een familie die hem als huisdier in gevangenschap hadden. Omdat hij gecastreerd is, kan hij niet terug de natuur in. Ik kon hem kort aaien, verder was hij deze avond niet in een knuffelbui. Om acht uur begon de happy hour, voor iedereen het teken om naar de bar te gaan.Omdat er niks anders in de buurt is, is iedereen automatisch rond het avondeten terug in het hostel, wat het zo gezellig maakt. De derde nacht is gratis en zo blijven de meesten automatisch drie nachten. Het is net een grote knotsegekke familie. In de bar speelden we ons spelletje kaarten uit en deden een tafelvoetbal tournament. Toen we terug liepen kon je veel sterren zien, waarin Jonas een P.hd in heeft, heel interessant.

De volgende dag had ik bedacht om mee te gaan met een tour, naar een waterval, petrogliefen en hot springs. We dachten dat het een guided tour zou zijn, maar uiteindelijk betaalde je $25,- alleen maar voor transport. Uiteindelijk zijn we voor een paar dollar naar een river canyon gegaan. Boven aan de berg regende het nog een beetje, beneden aan de berg, bij de river canyon was het stralend weer. We hadden een paar biertjes mee en waren met een leuke groep van negen man. Er was een waterval waar je van af konglijden. Wel kwam je daarna in een waterkolk terecht en werd je door het water naar beneden getrokken. Opzich door hard te zwemmen kon je er makkelijk uit komen. Een keer lukte me dit niet omdat ik mijn sandalen vast had en werd ik vier keer rond de waterkolk ingetrokken. Hierna voelde ik me exhausted, maar het was alsnog wel leuk om te doen. Later werden we door de taxi weer opgehaald.

Na het avondeten was er een kleinere groep die Rocky wilde zien. Ik zag mijn kans om met hem te knuffelen. Wat een lief beest, zo snap je ergens wel dat mensen dit als huisdier willen houden, hoe slecht het ook is. Om acht uur begon happy hour weer en voor iedereen automatisch een teken om richting bar te vertrekken. Voor mij was het heel de nacht happy hour. We speelden een spelletje "cards against humanity", wat er op neer komt dat je de grofste grappen probeert te maken met de kaarten die je in je handen hebt. Een Duitse jongen had gewonnen.

De volgende ochtend voelde ik me goed, zeker gezien de avond ervoor. Ik stelde voor om een wandeling naar de rivier te maken. Uiteindelijk zijn we met zijn zessen de 'Treasure hunt' gaan doen. Een wandeling waarbij je op zoek moet gaan naar clues, waarbij je iets kan winnen. De eerste tip was naar de Lookout. Het was vrij modderig door alle regen, maar wel te doen. Bij de lookout vonden we een tip wat ons naar 'Trea beard' leidden, een grote boom ergens in de jungle. Hierna moesten we richting rivier. Een van de laatste clues was, het ziet er uit als een puma, maar weegt niets. Ik bedacht al snel dat het iets met shadow moest zijn. En inderdaad, op de kaart zag ik shadow falls staan. Evan, een 46-jarige man begreep niet waar ik shadow vandaan haalde. Lees de clue. Bij shadow falls dachten we dat we de rivier over moesten steken, maar gelukkig zag ik de clue aan onze kant van de rivier hangen. De laatste clue leidde ons naar een cave, wel aan de overkant van de rivier. Gelukkig wilde Mark deze wel oversteken. Nu was het tijd om terug naar het hostel te gaan, op zoek naar de sterren, maan, zon en vulkaan, volgens de laatste clue. Bij het hostel moesten we een laatste puzzel oplossen en een verhaal kloppend maken. Ons verhaal klopte en zo hadden we een gratis drankje gewonnen wanneer de bar zou openen.

Mijn gewonnen drankje was een shot tequila. Oh, het wordt zo'n avond. We speelden een drankspelletje met supersized yenga en iedereen werd dronken. Zo dronken dat Sam, een Brit zijn t-shirt van zijn lijf was gescheurd en de volgende ochtend wakker werd in een geürineerd bed. Travis, een ozzie, liet me de andere dorm nog zien, waar hij het al twee dagen over had. Ik zei dat ik nu wel high expectations had. Dit was gepast, want de dorm was letterlijk hoog, drie bedden boven elkaar met veel ruimte er tussen.

Die ochtend stond ik sloom op en met moeite verlietik Lost and Found. Het was echt even mijn familie geworden. Maar als ik nog een dag zou blijven, zou ik alleen maar rondhangen, dus kon ik beter samen met Debbie naar Bocas del Toro gaan, de eilandengroep in het noordwesten van Panama. Tevens mijn laatste bestemming van Panama.