Onderweg van Santa Fé naar Santa Catalina kwam ik Or weer tegen, een jongen die ik had ontmoet in Eco Venao. We moesten een uur wachten op de volgende bus en gingen samen lunchen. De weg naar Santa Catalina was erg mooi. Groene valleien met schattige gekleurde huisjes en fruitstalletjes aan de kant van de weg. Het leuke aan Panama is dat je bergen steeds weer met strand kan afwisselen, wat ik steeds doe. Aan het eind van de middag kwamen we in Santa Catalina aan, een dorpje, beroemd om de goede surf. Eigenlijk best een lange reis, zes uur voor 100 kilometer.

Or ging iets verderop naar een hostel, vlakbij de pointbreak. Ik besloot om bij de main road te blijven. Ik had bedacht dat ik naar Isla Coiba wilde, een eiland wat met de Galapagos wordt vergeleken. Ik heb nu al zoveel eilanden bezocht dat ik eerst dacht dit te skippen, maar iedereen is hier zo lyrisch over, dit mag ik niet missen. Wel vond ik het tijd voor een andere activiteit dan alleen snorkelen. Laten we eens wat nieuws proberen. Duiken!! Ik informeerde bij verschillende duikscholen over de prijzen. Zonder pedi kan je alsnog een fundive doen, tot twaalf meter diep. Bij de eerste school had ik het beste gevoel. Wel ging ik er nog een nachtje over slapen.

In het hostel was het rustig. Weer was er geen elektriciteit, net zoals in Santa Fé. Hierdoor waren de restaurants gesloten en bestond mijn avondeten uit geroosterd brood met jam. Toen er weer gejuicht werd toen alle lichten weer aan gingen, liep ik door de straat, op zoek naar een koud biertje. In plaats daarvan vond ik een mango die net van de boom was gevallen, net iets gezonder.

De volgende ochtend schreef ik me in bij de duikschool. Ook al had ik bedacht om geen dure activiteiten meer te doen. Ik ben er nu toch. Let's do this!Er moesten wel meer mensen zijn voordat het door kon gaan. Na het inschrijven liep ik naar het strand, zo'n twintig minuten lopen op rustig tempo. Boek en lycra mee voor als ik wilde surfen. Ik hield het deze dag bij luieren en lezen in de zon. De beach break zag er niet zo geweldig uit. In de middag at ik een hamburger en raakte ik aan de praat met twee Duitse jongens, die een weekje in Panama hadden. Heb ik het toch relaxt met een maand tijd.

In de avond kwam ik terug bij de duikschool, goed nieuws: het duiken ging door! Van de spanning, de warmte en de vele muggenbulten sliep ik die nacht slecht. Wel stond ik goedgehumeurd op, wat had ik hier zin in! Ik ging voor het eerst in tijden iets doen wat ik nog nooit had gedaan. De twee Duitse jongens van de dag ervoor hadden zich blijkbaar op het laatst ook ingeschreven. Ik was de enige zonder licentie en had een instructeur voor mij alleen. Hoe chill, en ook nog eens een Nederlandse jongen die weer bijna hetzelfde heeft gestudeerd als ik. Hij legde alles heel helder en rustig uit, waarna we met zijn allen naar de boot gingen.

Het was een uur varen naar de eilandengroep toe. Ik zat alleen maar met een grote glimlach op mijn gezicht. Onderweg zag ik nog een dolfijn het water uit springen. Ik werd al eerste op een plek afgezet, samen met mijn instructeur Peter. Als eerste gingen we een stukje snorkelen naar een stuk waar ik nog kon staan. We deden wat oefeningen onder water. Zo gek dat je gewoon kan ademen onder water. Ik dacht dat ik misschien een soort claustrofobisch gevoel zou krijgen, maar Peter was heel kalm en ik bleef dat ook. Ik leerde wat ik moest doen als ik mijn mondstuk kwijt was en als er water in mijn bril zat, dit ging al gelijk goed. We gingen dieper waar ik niet meer kon staan. Ik had moeite om dieper te komen en kreeg een extra gewichtje. Later lukte het me om dit te regelen met mijn ademhaling door meer uit te ademen. Diten het klaren ging veel makkelijker dan ik dacht. Ik keek boven me en zag alleen maar water. Wat is dit gaaf! Ik was klaar om verder te duiken. Al snel tikte Peter me aan en wees naar een haai. Aah! Ik had moeite om niet teveel te lachen, anders kwam er steeds water in mijn duikbril. We doken langs een stuk reef met veel vissen en heel veel octopussen. Zoveel dat het zelfs het record van Peter is, na anderhalf jaar duiken bij Isla Coiba.

Na een uur gingen we het eiland weer op. Peter zei me dat het heel goed ging. Ik kon goed op een punt blijven en ging niet als een jojo door het water, wat meeste beginners hebben. Voor hem een relaxte dag. We werden opgehaald door de boot en enthousiast stapte ik in. Ik weet nu al dat ik een duikcursus wil doen in de toekomst. We lunchten op het hoofdeiland. De krokodil die hier woont was er niet helaas. Na de lunch gingen we weer de boot in. Nu gingen we met zijn allen naar dezelfde plek, ik wist immerswat ik moest doen nu. Ik nam mijn onderwatercamera dit keer mee. Toen we tot zo'n twaalf meter gedaald waren, zei Peter dat ik nu wel kon filmen. Helaas was ik beter bestemd tegen de druk dan mijn camera en zat er water in de behuizing. Die werkt niet meer. Dan maar gewoon genieten.

De stroming was vrij sterk bij het rif, waardoor je je vast moest houden aan de rotsen. Het lukte me om te spelen met mijn ademhaling om te dalen of te stijgen in het water. We zagen zo'n zes haaien en ik zelf zag nog een octopus echt zwemmen en niet alleen weggestopt zitten in een hoekje. Het water was super helder, er was zoveel te zien. Na bijna een uur zat de tweede duik er ook op. Ik wilde eigenlijk helemaal niet het water uit en bleef zo lang mogelijk in het water toen iedereen in de boot stapte. Dik tevreden klom uiteindelijk ook ik de boot in. Terug naar land begon het keihard te regenen dat het pijn deed. Gelukkig regende het nu en niet tijdens onze duik. Terug bij de duikschoolbedankte ik Peter voor de ervaring. Hij vond me een natuurtalent en zei me dat hij normaal nooit met beginners in de sterke stroming gaat, maar het met mij wel aandurfde. Ik vroeg hem om tips waar ik een cursus kan doen. Misschien wel Thailand.

Met het duikgroepje spraken we af om die avond nog ergens wat te gaan drinken. Bar 'No worries' was de place to be, waar de duikinstructeurs ook heen gingen. Zeven Nederlandse jongens waren er ook, bij wie ik eerst nog probeerde dat ik niet uit Nederland kwam. Ze boden me een lift aan in hun busje naar Boquete, waar ik de volgende dag eigenlijk naar toe wilde. Maar de twee Duitsers gingen de volgende dag ook die richting op en dat leek me een beter plan. Zo reed ik de volgende ochtend met Maikel en Manuel mee, op naar mijn volgende bestemming.