Zaterdagochtend nam ik afscheid van Yke en nog best ok voelend, maar wel moe, stapte ik de bus in. Het regende, dus perfect om te vertrekken. Op naar Santa Fé, een klein bergdorpje. Met de bus reizen in Panama gaat me gemakkelijk af. Op de bussen staat aangegeven van en tot welke stad ze rijden. Als het de goede richting op is, stap je in en betaal je achteraf. Onderweg probeerde ik naar buiten te kijken, maar ik viel veelal in slaap.

Na vier bussen kwam ik in Santa Fé aan, inmiddels einde van de dag. Het hostel wat ik voor ogen had, was om de hoek van het busstation. Ik werd ontvangen door een Franse vrouw, die heel vriendelijk deed, maar waarvan ik het idee had dat ze dat niet van nature was. Er was in ieder geval nog makkelijk plek voor me. Er hing een relaxte sfeer. Het hostel had een mooie tuin met hangmatten en een kat die heel erg op mijn vroegere kat leek.Ik deed wat boodschappen en besloot om hutspot te maken. Ik twijfelde of ik het dorpje nog in ging, maar bleef in de hangmat in het hostel. Wat slaap inhalen kan geen kwijt.

Uitgerust en al stond ik op. Van de Franse vrouw kreeg ik informatie over de mogelijke hikes. Één hike was een halve dag, maar dan moest ik wel zeven kilometer uphill lopen zei ze me. Zag ik dat wel zitten vroeg ze me ernstig af. Ze liet het zo zwaar klinken dat ik besloot een taxi te nemen. Ik voelde me net een dikke luie Amerikaan, maar goed. De hike was simpel, naar een waterval, tien minuten van de hoofdweg af. Bij de waterval voelde ik me weer even net als vroeger. Als kind was ik er al gek op om bij beekjes te spelen, dan deed ik net of ik Pocahontas was. Ik stak het riviertje over, de berg op. Aan de overkant zag ik een huisje en hoorde ik honden druk blaffen. Misschien zullen de mensen niet zo blij zijn met bezoek in hun achtertuin enbesloot om te keren. De Franse vrouw had me een blaadje gegeven met informatie van de hike. Volgens deze info kon ik voor de terugweg een ander pad nemen, zodat ik niet over de hoofdweg hoefde te lopen. Eerste pad rechts, bij de T-splitsing links en dan kan je zo terug naar het dorp lopen. Easy. Één keer ging ik het pad af omdat ik toekans hoorde. Helaas kon ik ze alleen horen, de jungle was te dicht begroeid om iets te kunnen zien. Terug naar het pad had ik weer iets moeite, maar al snel vond ik een stuk prikkeldraad waar ik onderdoor moest. Nu niet meer van het pad afgaan nam ik me voor. Onderweg zag ik kleine paadjes, deze leidden naar huisjes van mensen die in de bossen woonde. Één keer leek het of ik vlakbij een waterval hoorde. Ik volgde het paadje en in plaats van een waterval kwam ik uit op een meertje. Dat kwam goed uit, want inmiddels scheen de zon en wat verkoeling kon geen kwaad.Eerder bij de waterval miezerde het nog en had ik geen zin om te zwemmen. Ik trok mijn bikini aan, waarom eigenlijk, er was toch niemand, en ging het water in. Dit vond ik toch een beetje spannend, daar het meer niet aangegeven stond op de kaart, er een herdenkingsplaats was van iemand die jong was gestorven en ik in Colombia een caiman heb gezien. Je weet het maar nooit. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen en zwom wat verder. Eigenlijk heel cool, een privé pool. Na deze verfrissende duik liep ik verder.

De onverharde weg, waar eerder nog auto's reden hield plots op en liep uit op een veld. In het veld zag ik meerdere paadjes lopen en volgde het meest begaanbare pad. Totdat dit op niets uitkwam. Fijn. En ik had me nog zo voorgenomen niet van het pad af te gaan en zeker niet te verdwalen in Panama. Ik bedacht dat ik altijd nog kon omdraaien en het hele stuk terug kon lopen, wel zo'n vijf kilometer terug. Ik liep iets verder envond weer een pad. Niet wetende of dit 'het' pad was, of een random pad door het bos, maar het ging de goede richting op. Dat wist ik omdat ik wel zo slim was geweest om een kompas mee te nemen. Het pad leek weer te splitsen en ik koos, wat later bleek het verkeerde pad. Ik liep weer uit de richting en draaide om. Dan maar de andere kant op. Ver weg hoorde ik een auto rijden, dus ik moest goed zitten. Helaas hield dit pad ook op met bestaan. Kut. Ik was een beetje klaar met dit gedoe. Ik zag de krantenkoppen al voor me, maar ik bleef kalm. Ik mankeerde niets, had nog genoeg water en wist welke kant ik op moest. Ik stak weer een veld over met bananenplanten. Nu kon het toch niet ver meer zijn. Ik stak een riviertje over en aan de overkant zag ik weer een pad lopen. Ik dacht dat ik een afdakje aan de kant van de weg zag. Helaas stond dit afdakje random op een berg en moest ik nog eenveld over. Uiteindelijk zag ik door het bos een witte auto rijden. Ik kwam aan bij dicht prikkeldraad waar ik maar net onderdoor kon kruipen. Ik was blij de autoweg weer te zien, maar dit kon toch niet de bedoeling zijn geweest van deze trek. Al snel stopte er een auto met de vraag of ik naar Santa Fé moest. Opgelucht stapte ik in. Genoeg gelopen voor vandaag en genoeg jungle in Santa Fé voor mij.

In het dorpje vond ik een internetcafé waar ik mijn contract kon uitprinten, ondertekenen en weer inscannen en opsturen. Terug in hostel vertelde ik de Franse vrouw dat ik het pad had gevolgd zoals op het blaadje stond, maar dat het pad moeilijk te volgen was en ik heel raar uit kwam. Ze kon me alleen maar raar aankijken. De zon scheen nog steeds en ik besloot op zoek te gaan naar verkoeling, dichtbij. Nu geen rare wandelingen, een makkelijk te vinden riviertje, vlakbij het hostel. Daarna ben ik nog even het dorpje ingegaan maar hetwas een dode boel. Terug in het hostel was er geen elektriciteit. Het hele dorp zat schijnbaar zonder. Iedereen ging vroeg naar bed. Ik lag nog te lezen in de hangmat met mijn hoofdzaklampje, toen de lichten weer aangingen. In de verte hoorde ik het dorp juichen dat er weer elektriciteit was. De andere hikes in Santa Fé waren verder en niet geschikt om alleen te doen. Ik had geen zin om een gids te huren en besloot om de volgende dag uit te checken.