Aangekomen in Panama City werden we afgezet waar we wilden. Ik had van vrienden een tip gekregen voor een hostel, Luna's Castle in het staddeel Casco Viejo. Sophie en Laurence gingen ook met me mee. Gelukkig hadden ze nog plek voor mij en Sophie, Laurence wilde wachten op zijn broer. Het was een groot hostel met een gemoedelijke sfeer. We gingen met zijn drieën de stad in, op zoek naar een goedkope lunch. We liepen het eerste het beste tentje in, met tl-lampen en alleen maar locals. Dat moet wel goed zijn. Het was er in ieder geval goedkoop en voor $2,- hadden we een lunch. Daarna zijn we nog verder Casco Viejo doorgelopen. Ik was gelijk fan van deze stad. Casco Viejo is het oude centrum, maar doordat de stad uit zijn voegen groeide, is het centrum nu ergens anders ontstaan, tussen de wolkenkrabbers. Echter is Casco Viejo weer in opkomst en vind je er trendy restaurants tussen de oude vervallen gebouwen. Ik vond het een erg interessante mix en zeer fotogeniek. Jammer dat mijn goede camera kapot is.

Later in het hostel wat slaap in proberen te halen, wat voor mij niet lukte. Na een lange douche om het zout van vijf dagen af te spoelen, gingen Sophie en ik weer de stad in om eten te scoren. We kwamen in een bar terecht met een stoere binnenplaats en bestelden een hamburger. Terug naar het hostel zagen we een mooie rooftop. Eigenlijk was ik super gaar, maar even een dakterras op, por qué no? Er liepen behoorlijk wat fancy geklede mensen rond. Gelukkig had ik mijn lange jurk aan en voelde ik me niet heel erg underdressed. We bestelden een Mojito en raakten al snel aan de praat met een man uit Nicaragua. Geen zin om de hele avond met hem te praten, gingen we even later de soort van dansvloer op. Je had een heel mooi uitzicht over de stad. Ik had mijn telefoon niet bij, bang om gestolen teworden, dus kon helaas geen foto maken. Vanaf nu ben ik ook fan van rooftop barretjes.

De volgende ochtend rustig opgestaan en ontbeten met een pannekoekenontbijt. Sophie en ik leenden fietsen van het hostel om in Dutch style de stad te verkennen. Het was even wennen waar we moesten fietsen en kwamen al snel op een grote rotonde uit waar een snelweg op eindigde.Later vonden we een mooi fietspad langs het water richting centrum. Weer in het centrum was het hectisch maar we vonden onze weg. We besloten om naar Panama Viejo te fietsen, hier staan de ruïnes wat ooit Panama city was. Iedereen vertelde ons dat het heel ver was, maar dat zegt iedereen altijd in Zuid-Amerika, ook als het tien minuten lopen is. Wel hadden we moeite om de weg te vinden. Gelukkig was een man zo aardig om ons voor te rijden met de auto, zodat we er achteraan konden fietsenwat een heel grappig gezicht moet zijn geweest. Na toch wel ver fietsen hadden we het bereikt. De ruïnes waren mooi om te zien. Het voelde even of we ons in Frankrijk begaven. Op de terugweg wilde ik naar een toerist office, om wat ideeën op te doen voor mijn verdere reis. We belandden in een vreemd gebouw waar blijkbaar op de eerste etage een toerist office zou zitten. Onmogelijk om dit zelf te vinden, liep een man uiteindelijk voor ons uit. We kwamen in een donker kamertje terecht met een klein vrouwtje en boekenkasten vol met foldertjes. Ik kreeg een stapeltje mee. Niet heel zinnig, maar ok. We vervolgden onze weg en kwamen op de snelweg in de stad terecht. Rechts van ons was een invoegstrook. Ok, ik ben dan als Nederlandse het fietsen wel gewend, maar dit was toch een beetje eng. Uiteindelijk overleefden we de drukke kruispunten en reden we een stuk door het centrum met allerlei bijzondere gebouwen. Aan het einde van de middagkwamen we moe aan in het hostel. In de avond gingen we met de twee Nederlandse broers naar de vismarkt om vis als avondeten te scoren.

Om 7.00 uur ging de wekker de volgende ochtend. We werden om 7.30 uur opgehaald door een taxi om naar een nationaal park te gaan, Soberania. Ik had een Zwitsers meisje gevonden die ook mee wilde en zo konden we de taxi met zijn drieën delen. We reden langs het Panama kanaal en na een half uur rijden hadden we onze bestemming bereikt. Tenminste, dat dacht onze taxi chauffeur.Een dierentuin die een uur later pas open ging. Nee, dit bedoel ik niet. De taxi chauffeur beweerde dat dit de jongen uit het hostel had gezegd. Waar wij naar toe wilden was veel verder. Gelukkig wilde hij ons wel brengen en uiteindelijk kwamen we bij onze bestemming aan. De jongen van het hostel had gezegd dat het pas om 8 uur open ging, dus had het geen zin om hier heel vroeg te komen. De man van het park zei ons echter dat we best laat waren en dat de meesten rond 6 uur hier al zijn, omdat je dan de meeste dieren ziet. Lichtelijk geïrriteerd begonnen we aan onze hike, 7km heen, 7 km terug. We zagen kolibries en een soort van gigantische cavia's. Ik probeerde van me af te zetten dat de jongen van het hostel ons verkeerd had ingelicht. Dit lukte alleen niet echt. Als we nou eens apen ofzo zouden zien.. Even later vond ik het heel anders ruiken. Ik zei tegen de andere meiden dat hier misschien wel eens apen zouden kunnen zitten. En ja hoor, even later spotten wede eerste apen die door de bomen aan het slingeren waren. Gelukkig, nu waren we niet meer zo teleurgesteld. Verderop zagen we andere soort aapjes, met witte gezichtjes die nieuwsgierig dichterbij kwamen. De eerdere teleurstelling verdween. Ondertussen was het tijd om terug te lopen, we hadden met de taxi chauffeur een tijd afgesproken om weer terug naar de stad te rijden. Het tripje werd alleen maar succesvoller toen we in een tak boven het pad een sloth zagen hangen. Hij bewoog heel traag en stilletjes. Als hij niet zo in het zicht zou zitten, hadden we hem nooit gezien. Yes, kunnen we die ook gelijk afvinken. Bijna terug bij de taxi hoorde ik een geluid wat je zou kunnen omschrijven als het geluid van een enorme kikker. Dit zou zomaar eens een toekan kunnen zijn. Vanaf het pad konden we hem niet zien zitten en liepen we een stukje de jungle in. Vol enthousiasme liepen we door de takken op zoek naar de toekan. Onze moeitewerd beloond en boven ons zaten twee toekans druk te fluiten. Nu waren we echt helemaal tevreden. Blij stapten we de taxi in en even later begon het te regenen. Goede timing. Toen we langs het Panama kanaal reden voer een groot schip voorbij.

Terug bij het hostel verknipten Sophie en ik onze Birthdaysuit t-shirts, die we van Laurence en Maurice hadden gekocht. Ze hadden alleen nog maat XL, maar met een beetje creativiteit hebben we ze draagbaar gemaakt. Later nam ik van haar afscheid, zij had een vlucht naar Cuba die dag. In het hostel een beetje gechilled en gekletst met verschillende personen. Zo sprak ik drie Amerikanen die een film maken van hun fiets trip van Alaska naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika. Een jaar geleden zijn ze begonnen in Alaska. In de avond ging ik met hen, Lauf en Mauf en nog een jongen op stap. Met zes man destad in, veiliger wordt het niet. Een jazz club waar we naar toe wilden bleek dicht te zijn en kwamen in een lege kroeg terecht. Na een spelletje kingsen vervolgden we onze tocht. We hadden een tip gekregen voor een rooftop bar. Hier binnen gekomen bleek een biertje bijna $4,- te kosten, wat buiten ons budget lag. Weer door naar een andere kroeg met wel normale prijzen. Hier sloten twee Panamese meiden bij onze groep aan die even later voorstelden om meer de stad in te gaan. Een deel kon met hen mee in de auto, ik deelde een taxi met twee anderen. Bij de andere tent aangekomen, was het eigenlijk een beetje suf. Ik hoopte op een dansende menigte, maar in plaats daarvan was het meer een lounge bar. Na een biertje en nadat ik bijna in sliep viel, het was toch wel een lange dag, namen we weer een taxi terug naar het hostel. Een goed feestje zoeken op de donderdag, was blijkbaar zo makkelijk nog niet.

Toen ik vrijdagochtend wakker werd, wist ik nog steeds niet of ik zou blijven of ging uitchecken. Als ik zou uitchecken had ik geen idee waar ik naar toe zou gaan, en ik besloot te blijven. Bovendien voelde ik me moe na de avond ervoor en was het ook geen mooi weer. Niet zo'n inspirerende dag was het. Eerst bedacht ik om naar het Panama kanaal te gaan. Maar eigenlijk had ik dit de vorige dag ook al gezien. Ik viel de hostel medewerkers lastig wat ik nou moest doen op een dag als deze. Mij werd verteld dat er niet per se heel veel was. Of ik kon naar een film, of een museum van $22,-. Toen ik eindelijk had besloten om naar het Contemporary art museum te gaan lopen, werd me verteld dat het ver lopen was, de route gevaarlijk en dat het museum niet de moeite waar was. Alles wat ik bedacht, leek niet te lukken. Uiteindelijk ben ik door Casco Viejo gaan rondlopen, dit keer met camera en ging wat souvenir winkeltjes in en uit. Ook bezocht ik het Panama kanaalmuseum, waarvan de informatie alleen in het Spaans was en ik was te moe om het te lezen. Voor de lunch ging ik weer naar de $2,- dollar tent toe, inmiddels bekend bij de andere hostelgangers en zo kwam ik Laurence en Maurice weer tegen. In de avond kookte ik samen met Linde, een Nederlands meisje. De eerste keer dat ik kookte tijdens mijn reis. Heerlijk om een keer genoeg groente te eten. We hoorden dat het bier in de bar beneden van het hostel maar 50 cent was. Dat hoefde je ons geen tweede keer te zeggen. In de bar was Eva ook, het meisje die ik in Cartagena had ontmoet. We hoorden elkaars avonturen van de San Blas. Zij was gisteren nog maar terug gekomen. Het was gezellig druk in de bar. De meisjes waren al opgederkt voor de avond, ik zat er nog met mijn simpele kloffie met pet en houthakkersvest. Later besloten Linde en ik om ons ook even om te kleden en met drie Engelse jongens de stad in te gaan. Ik had van een paar clubsgehoord, waar ik de groep naar toe leidde. Helaas moest je overal entree betalen waar niemand zin in had en eindigden we weer bij een bar waar ik de avond ervoor ook was. Wat wel heel gezellig was. Later probeerden we het nog bij een andere club, waar de vrouwen gratis waren, maar de mannen $20,- moesten dokken. Dat werd m ook niet. Uiteindelijk weer geeïndigd in de bar van het hostel, waar nog muziek werd gedraaid. Ik heb een leuke tijd gehad in Panama City. Morgen wordt het tijd dat ik weer verder trek.