Woensdag 27 mei moest ik vroeg opstaan om mijn vlucht te halen van Medellín naar Cartagena. Twee jongens uit het hostel hadden dezelfde vlucht geboekt en zo konden we een taxi delen. Het was maar liefst een uur rijden naar het vliegveld. In het vliegtuig had ik een plek aan het raam en zo kon ik nog iets van Colombia zien. Met name groene akkers en een meanderende rivier. Richting het noorden werd het steeds droger en na een uur kwamen we in Cartagena aan. Hier was het gelijk weer een stuk warmer. De jongens vroegen of ik naar hetzelfde hostel ging als hen, maar de jongen uit Israël vond ik niet zo aardig dus loog ik dat mijn vrienden al in een andere hostel zaten. Met twee Engelse jongens deelde ik een taxi naar een andere hostel, Mamallena, waar ze gelukkig nog één plekje hadden. Dit hostel zit tegenover Media Luna hostel, waar elke woensdag een groot feest gegeven wordt. Vandaar dat alle hostels in Cartagena op dewoensdag zo vol zitten. Nadat ik in gecheckt was, liep ik naar het andere hostel waar ik eerder had overnacht. Hier had ik mijn Birkenstock slippers vergeten. De lieve vrouwtjes herkenden me gelijk, maar helaas geen slippers. Dan maar hopen dat ik iemand anders er blij mee heb gemaakt. Vervolgens naar het kantoor van Bluesailing waar ik via e-mail mijn bootreis had geboekt, maar wat ik nog moest betalen; 1,4 miljoen pesos.. Na een paar keer pinnen had ik de helft van het bedrag bij elkaar kunnen sprokkelen. De rest kon ik de dag erna betalen. Ik lunchte in een Colombiaans restaurantje, waar live voetbal opstond van de Europa league. Blijkbaar speelt een Colombiaan in een Spaans team en veel locals waren komen kijken in hun lunchpauze. Ik bekeek de wedstrijd met twee Colombiaanse jongens die het mooi vonden om te zien hoe ik enthousiast raakte om een voor mij random team.

Terug in het hostel aangekomenontmoette ik twee Nederlandse broers, Maurice en Laurence. Ze vertelden me over hun project, ze reizen de wereld rond door t-shirts te ruilen en te verkopen. Als kleine jongetjes hoopten ze altijd hun t-shirt terug op tv te zien die ze naar het goede doel hadden gedoneerd. Dit is natuurlijk nooit gebeurd en nu nemen ze het heft in eigen hand en verspreiden ze hun zelf ontworpen t-shirts over heel de wereld. Ze filmen alles van hun reis, waar later een tv-programma van wordt gemaakt. Het was wel even wennen steeds zo'n camera op je snufferd. Laurence zou op de boot helpen die ik had geboekt. Zo kende ik al een Nederlandse gezellige jongen in ieder geval. Ook ontmoette ik Eva, een Nederlands meisje met wie het ook gelijk klikte. Zij zat helaas niet op dezelfde boot. In de avond gingen we met zijn allen biertjes drinken op het bekende plaza. Of eigenlijk een fles rum en iets anders vies sterks.We werden vergezeld door een Colombiaan die of heel dronken was of onder invloed van iets anders, of allebei. De jongens hadden aardig wat bekijks met hun grote videocamera en hun verhaal.

Na het plein gingen we naar het befaamde feest. Het was er al gezellig druk. Er speelde een bandje salsa muziek waar een gemixte groep van op mijn dak ging. Eva en ik belandde met Maurice bij een ventilator en deden zo de Hans Klok move. Omstebeurt kwamen er mannen met Eva en mij dansen, of eigenlijk meer met Eva, die iets meer skills had. Later op de avond waren we Mauf kwijt en besloten Eva en ik om naar de rooftop te gaan. Om hier te komen stond echter een lange rij. Ik zei tegen Eva dat ik wel wat zou proberen en blufte onze weg naar boven door te zeggen dat we bij de cameraploeg hoorden. Ze herkenden ons en mochten zo doorlopen. Boven stond een DJ van alles wat te draaien en zo dansten we tot de vroege uurtjes. We genoten van het uitzicht, de leuke mensen en het verkoelende briesje. Rooftop party's are the best. Rond 3 uur toen ik er welklaar mee was, hield ook de muziek ermee op. Perfecte timing en een perfecte avond om mijn reis door Colombia te eindigen.