In Riohacha aangekomen boekte ik een nachtbus naar Medellin. Ik moest nog een paar uur in Riohacha doorbrengen, wat niet per se een boeiende stad is. Ik besloot naar het strand te gaan, waar ik heel toevallig Daniel van Punta Gallinas weer tegen het lijf liep. Hij gaf me zijn nummer zodat ik contact opnemen als ik Medellin was. Ik las mijn boek bijna uit en aan het einde van de middag was het tijd om terug naar de bus terminal te lopen. De bus was een uur te laat en ik zat samen met twee Colombianen op een bankje te wachten met wie ik aan de praat raakte. In de bus stond de airco vol aan. Iedereen had dikke dekens, ik alleen mijn dunne sarong wat niet echt hielp. Ik tapete de airco boven mij dicht met sporttape, maar het was alsnog freezing. Het was al snel donker, dus veel was er buiten niet te zien. Ik probeerde te slapen, wat moeilijk ging omdat ik het zo koud had. Het was 19 uur met de bus naar Medellin.

In Medellin aangekomen, liepen de tweeColombianen mee naar de metro. In de metro zocht ik uit waar ik eigenlijk heen moest. Gelukkig is het metrosysteem heel simpel. In het hostel aangekomen nam ik een douche en ging ik rond drie uur de stad in. Uitrusten doen we thuis wel. Buiten kwam ik David tegen, een Fransman die in hetzelfde hostel zat in Cartagena. Na een gezamelijke lunch liep ik naar het dichtstbijzijnde metro station. Hier zag ik allemaal mensen kaartjes verkopen voor een voetbalwedstrijd. Er was die avond een klassieker: Nacional vs Cali. In mijn enthousiasme kocht ik al bijna een kaartje, een voetbalwedstrijd beleven was iets wat op mijn wensenlijstje stond voor Colombia. Maar het leek me toch beter om iemand mee te vragen. Terug in het hostel kreeg ik David zo ver om mee te gaan. Ik kocht een t-shirt op straat van Nacional. De politie zei ons dat het in vak zuid super gevaarlijk is en we daar niet naar toe moesten.We verkozen onze veiligheid boven het goedkoopste kaartje. Nu hadden we ook een mooi uitzicht op het veld. Tijdens de wedstrijd vergat ik af en toe dat ik hierna waarschijnlijk nooit meer een wedstrijd van Nacional ga zien. Er werd veel gescoord, tot een eindscore van 3-3. De hardcore fans in het vak Zuid zongen onophoudelijk. Het gevaar leek mee te vallen. Het was er eerder een groot feest met veel marihuana. Na de wedstrijd was ik toch wel doodop en ging ik slapen.

De volgende ochtend vertrok ik in mijn eentje naar Guatapé, twee uur rijden van Medellin. De busreis was mooi, een groen landschap met akkertjes op de hellingen. De vegetatie in Colombia is heel gevarieerd. Van bananenplanten tot dennebomen. De bus zette ons af bij Piedra del Peñol, een grote steen, maar dan heel groot, zoals een berg. Na 700 treden ben je boven en heb je een heel mooi uitzicht over een soort meer. Het was heel mooi weer en je kon ver kijken.Het water lag er strak bij. Ik vroeg me af of je ergens in de buurt kon wakeboarden. Beneden werd me een tuk tuk aangeboden. Ik vroeg de jongen of hij wist of je ergens kon wakeboarden. Dat wist hij en wilde me er wel naar toe brengen met zijn tuk tuk. Dit was in Guatapé zelf. Uiteindelijk bleek het wakeboarden wel erg duur en sloeg dit af. Ik dwaalde wat door de kleurrijke straatjes. Naast de steen, had ik eigenlijk geen idee wat er verder nog te beleven was. Maar zo gaat het steeds, ik kom ergens en vervolgens merk ik vanzelf wat er te zien of te doen is. Ik besloot een boottochtje te maken, maar het was er rustig en ik moest op andere toeristen wachten tot het bootje vol was. Een mogelijkheid tot zwemmen was er niet echt in de buurt en liep nog wat door het stadje. Uiteindelijk met 8 oude taarten in een bootje beland. Het was een ritje van een half uur en niet echt boeiend. Aan het einde van de middag vond ik het mooi geweest en stapte debus in terug naar Medellin. In het hostel was het, tegengesteld aan de avond ervoor, gezellig druk. Ik raakte aan de praat met een Chileen, die in België opgegroeid bleek te zijn. Heel gek om dan ineens naar het Nederlands te schakelen. Hij, Jonathan genaamd, zijn Braziliaanse vriend Igor en ik haalden wat te eten op straat om vervolgens de menigte in het hostel weer te vergezellen. Hier waren nog twee Belgen, Niels en Dieter. Dat ik moe was van mijn dag, vergat ik en met een groepje gingen we op stap. Eerst naar een salsa club. De dansstappen van de locals waren haast niet bij te houden. Gek genoeg vroeg niemand mij ten dans. Dat ik een muur van mannen om mij heen had gebruikte ik maar als reden. De salsa was leuk om te zien, maar wij wilden zelf ook dansen en besloten we om naar El Poblado te gaan. Een gebied populair onder backpackers. Hier waren verschillende clubs maar voor de meesten moest je aardig wat entreebetalen en zo druk was het niet op deze donderdagavond. We eindigden in een tent waar van alles gedraaid werd. Elektronische muziek, salsa, merengue, reggeton. Hier werd ik wel door verschillende mannen in het rond geslingerd. Na genoeg rondjes vond ik het mooi geweest en nam ik samen met Jonathan en Igor een taxi naar huis.

De volgende ochtend op mijn gemak opgestaan om vervolgens met de metro richting het centrum te gaan. Inmiddels had ik twee nachten in Medellín geslapen maar nog niks van het centrum gezien. Bij de metro kwam ik Igor tegen en we besloten samen door de stad te banjeren. Van iedereen hoorde ik dat Medellín zo fantastisch was. Na deze dag kon ik het niet echt met ze eens zijn. Het is een leuke stad met een paar mooie gebouwen, maar niet zoals Santiago of Buenos Aires. Na vier uur rond de stad te dwalen zonder veel slaap, vonden we het mooi geweest en gingen we terug naarhet hostel. Inmiddels vrijdagavond en tijd om weer op stap te gaan. Weer ging ik met de drie Belgen en Igor op stap. We besloten het dit keer Colombiaans te houden en niet naar El Poblado te gaan. Op zijn Westers uitgaan kan altijd thuis. We kozen een tent uit waar je je eigen tafeltje hebt, waar je een minimum bedrag moet utigeven, dus bestelden we een grote fles rum. De mensen dansten om een tafeltjes heen, die eigenlijk maar een beetje in de weg stonden. Mensen gingen uit hun dak op het een na andere reggeaton nummer. Op een gegeven moment zat ik half aan het tafeltje bij twee Colombianen, waar plots Igor me vandaan trok. Er brak een gevecht uit. De jongens met wie ik was, brachten me direct in veiligheid en zo stond ik achter een hek toe te kijken wat er gaande was. Niemand greep in, misschien zouden ze een wapen hebben. Één meisje had glas in haar gezicht. Waarschijnlijk zag het er erger uit dan het was, maar er liep eenstroompje bloed langs haar gezicht, langs haar nek, over haar kleren. De twee mannen naast wie ik even ervoor nog zat, waren een taxi ingevlucht die op straat stil stond. Mannen waren tegen elkaar aan het schreeuwen en niemand bekommerde om het meisje die inmiddels helemaal onder het bloed zat. Uiteindelijk kwam er heel veel politie die de boel susde en werd het meisje een ambulance ingeholpen. De feeststemming in de tent was inmiddels voorbij. Er werd langzame muziek opgezet en niemand die nog danste. Onze rum was nog niet op en we raakten aan de praat met een paar Colombianen. Een jongen wees naar een jongen achter hem en zei me dat het zijn boyfriend was. Verbaasd over de openheid, zeker in dit zeer Katholieke land, vroeg ik hem hoe het is om gay te zijn hier in Colombia. Hij zei dat het erg moeilijk is. Een paar vrienden weten van zijn geaardheid af, zijn ouders weten van niets. Toch woont hij al drie jaar samenmet zijn vriend. Ik zei hem dat moeders altijd meer weten dan je denkt. Hij zei dat dat misschien wel zo was. Hij lachte. Vervolgens vertelde hij dat zijn moeder heeft gezegd dat zij liever een zoon heeft die dood is, dan een zoon die homo is. Mijn haren stonden recht overeind, ik kreeg een brok in mijn keel en de tranen stonden in mijn ogen. Niet wetende wat ik moest zeggen gaf ik hem een knuffel vanuit mijn tenen, met heel mijn hart. Van dichtbij heb ik moeders gezien die hun zoon verloren. In mijn ogen het verschrikkelijkste wat je kan meemaken als moeder. Hoe kan je in godsnaam zoiets zeggen. Hij zei dat hij niet wist wat hij moest. Het is zijn leven en hij wil gelukkig zijn, maar zijn moeder is even belangrijk voor hem. Ik zei hem dat ik hoop dat zijn moeder wil dat hij gelukkig is en wenste hem alle kracht toe. We wisselden gegevens uit, mocht ik ooit nog iets voor hem kunnen betekenen. Inmiddels was het drie uur 's nachts maarde jongens vonden het nog geen tijd om te gaan slapen. Ok, por qué no? We belden de taxi van de avond ervoor die ons naar een club bracht. Hier werd vooral reggeaton gedraaid, wat ik inmiddels wel onder de knie heb. Zo moeilijk is het niet, beetje met je billen schudden. Het is soms moeilijk inschatten of de mannen het alleen als dansen zien of met je proberen te flirten, maar ik hield ze op afstand. Toen het licht werd, was ik er wel klaar mee en namen we een taxi naar het hostel. Al snel viel ik in slaap.