In mijn vorige verhaal zat ik nog vast in Maicao. Ik heb 2,5 uur gewacht op Fernando totdat ik besloot zelf op pad te gaan. Ik was inmiddels bekend bij de inwoners van Maicao. Een man kwam naar me toe en wist dat ik naar Cabo de la Vela wilde. Hij zei me naar een bepaalde straat te gaan. Ik begreep het niet heel goed, maar besloot er naar toe te lopen. Daar aangekomen wist ik eigenlijk niet waarom. Verwachte ik een wonder? Ik vroeg een familie om hulp en zonder gedoe stapten ze de auto in en brachten me naar een punt waar trucks naar Cabo vertrekken, om de hoek van mijn hotel. Hier moest ik nog een uur wachten totdat een truck zou vertrekken. Weer stapte iemand op me af die me herkende van de dag ervoor en stortte volgens mij zijn hele levensverhaal uit. Nog even en ik kan mijn beroep ook in het Spaans uitoefenen. Op eens stond Fernando voor me. Hij had blijkbaar veel problemen gehad met zijn vervoer en was ook nog niet vertrokken. Ik besloot om op mijn vervoer te wachten, mijn backpack zat al vast gebonden op het dak en kon er nu nog moeilijk van af. We zouden elkaar weer zien in Cabo. Met nog een paar locals vertrok ik uiteindelijk naar Cabo de la Vela. In Uribia, plaatsje halverwege moesten we weer wachten. Volgens mij op meer mensen zodat ze meer geld konden verdienen aan de reis. Vervolgens reden we een heel stuk door een woestijnachtig gebied. Midden in de 'woestijn' kwam ik Fernando weer tegen. Van de truck waar hij in zat was een band geëxplodeerd. Maar goed dat ik voor mijn eigen vervoer had gekozen. Na een heel stuk door niks gereden te hebben, kwamen we aan in Cabo de la Vela. Een kleine nederzetting met wat hostels, restaurantjes en tiendas, kleine winkeltjes. Er zijn geen wegen, enkel zand. Het waaide heel hard. Ik had ergens gezien dat er een kiteschool was waar je ook kon overnachten en besloot om daar direct heen te gaan. Hier aangekomen kon ik haast direct het water op. Eigenlijk had ik die dag alleen nog maar twee bananen op en het was al vier uur 's middags. Maar om te eten net voordat je het water in gaat, is ook niet best. Ik hadgenoeg adrenaline in me voor een waanzinnige sunset session. Nog nooit had ik zo'n mooie kitespot gezien. Een baai met blauw water en een handjevol kiters op het water. Wel was ik wat overpowerd met een 9m en kreeg ik vervolgens een 5m kite, waarmee ik ook nog goed overweg kon. Die 9m was dus nogal overdreven.. Een nadeel van de spot was dat het offshore wind was en laat ik nou niet zo'n held zijn met upwind varen. Gelukkig ligt het in een baai en kon ik een stukje terug lopen. Pas toen de zon al even achter de bergen was verdwenen en ik niet zoveel meer zag ging ik het water af. Met één grote glimlach. Sophie, een Duits meisje die samen met haar Colombiaanse vriend de kiteschool runt, vroeg of ik een douche wilde. Ik had al gelezen dat Cabo de la Vela heel erg back to basic is en niet voor iedereen geschikt is. Zo ook de douche. Die bestond niet meer dan alleen een emmer water. Ik was echter al blij verrast dat het warm waterwas. Opgewarmd door de zon. De toilet bestond wel uit een toiletpot maar die moest je zelf doorspoelen door een emmer water erin te gooien, wat verbazingwekkend goed werkte. Na het kiten was het tijd voor een biertje met wat andere kiters en reizigers. Ik vroeg men wanneer ze waren aangekomen. Dit bleek voor de meesten al weken geleden te zijn. Niemand was van plan zo lag te blijven, maar iedereen was verliefd geworden op deze plek.

Voor de volgende dag besloot ik een tour te boeken naar Punta Gallinas, het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika. Ik ging vroeg naar bed, want de volgende dag moest ik al om 5 uur 's ochtends klaar staan. Mijn bed bestond uit een grote hangmat, een Chinchorro genaamd. Deze zijn groter waar je beter diagonaal in kunt liggen. Boven mij had ik een afdak, om mij heen niks. De wind blies hard en schommelde mijn Chinchorro heen en weer. Beneden mij waren mensen noggezellig biertjes aan het drinken. Het was de eerste nacht in een hangmat voor mij.

Die nacht had ik nauwelijks geslapen. Toen mijn wekker ging was het nog donker. Ik waste mijn gezicht met het laatste beetje water wat ik in een emmer vond. Gets, zout water. Om 5 uur stond er inderdaad een auto klaar. Samen met een Argentijns koppel, Colombiaans koppel en een jongen vertrok ik in een grote jeep. Onderweg hielden kindjes steeds een touw met ijzerdraad gespannen over de weg, om je te laten stoppen om voor snoep te vragen. Een andere manier van trick or treat, je eigen tolweg beginnen. Onze chauffeur, in plaats van te stoppen gaf nog een extra dot gas en dwong de kinderen om los te laten. Na twee uur rijden kwamen we bij een bootje aan. Ik dacht dat het twee uur varen zou zijn, maar na 45 minuten hadden we al een punt bereikt. Ik had nogal last minute de tour geboekt en had eigenlijk geen idee wat verder de bedoeling was. Ook wist ikniet of we nu al Punta Gallinas bereikt hadden. Ik vond het te stom om het nu te vragen, dus besloot ik om maar af te wachten. Ik was de enige zonder Spaans als moedertaal maar kon me redelijk redden. Uiteindelijk bleek het Colombiaans stel gewoon Engels te kunnen die me vertelden wat het plan was. We kregen een ontbijtje, rond twaalf uur zouden we lunchen en vervolgens een tour rond het terrein vanaf twee uur. Na het ontbijt liep ik samen met de Colombiaanse jongen, Daniel genaamd over het terrein. We verkenden de boel en namen foto's. Het was dus inderdaad Punta Gallinas waar ik beland was. Er was een baai met blauw water en rood zand met een beetje mangrove in het water. Een mooi uitzicht, maar niet per se een enorme wouw factor voor mij. Maar ik ben ook wel een beetje verwend misschien. Aan de andere kant was de zee. Her en der stonden oude vervallen stalletjes. Af en toe liep een geit voorbij of een ezel. In ditgebied woont de Wayuu people. Een oude volkstam. Deze is wat moderner dan de volkstammen bij Ciudad Perdida en dragen gewone kleren. Het is er harstikke droog en vraag me af hoe ze aan hun groente etc. komen. Een van hun gerechten is geit, die je veel in dit gebied ziet lopen.

We liepen terug voor de lunch: rijst en vis. Na de lunch ben ik even gaan rusten in mijn hangmat, wat de anderen die ochtend blijkbaar al hadden gedaan. Vervolgens gingen we in een grote truck op pad. De gids bracht ons naar echt het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika en we reden door een heel mooi gebied, een soort Mars landschap. Niet dat ik daar ooit ben geweest, maar ik kan me er zoiets bij voorstellen. Dit had al iets meer een wouw factor en ik was blij dat ik hier ben gekomen. Later reden we naar de hoge duinen waar we wachten voor de zonsondergang. Een prachtig uitzicht weer en weer heel anders. In het donkerreden we terug en de sterren schenen al fel aan de hemel. Na het avondeten en een biertje ging iedereen eigenlijk naar bed. Allemaal zo moe. Mijn tweede nacht in de hangmat verliep iets beter.

In de ochtend vertrokken we weer vroeg met het bootje. Het was nog maar 6 uur, maar het was al aardig warm. Vervolgens stond de auto al klaar en onderweg stopten we om flamingo's te zien en een caiman in het water. In de auto was ik vastberaden om die dag uit Cabo de la Vela te vertrekken. Het kiten had ik nu meegemaakt, tijd voor mijn verdere reis. Totdat ik het blauwe water weer zag en de wind voelde. Ik kan mezelf geen kiter noemen als ik hier niet nog een dag wil blijven. Sophie en Martin reageerden enthousiast en ik kon al vroeg het water op. Dit keer gelijk met een 5m kite, groot genoeg met 30 knopen. Nu lukte het me wel om upwind te varen. Wel was ik zo stom om verwikkeld te raken met een andere kite. De jongens zeiden me dat ikop moest passen, nu er zoveel mensen op het water waren. Zoveel? Ik telde er elf. Die dag heb ik haast heel de dag op het water doorgebracht met één lunchpauze tussendoor. Na de lunch was het tijd voor mijn eerste sprongetjes. Iedereen was zo behulpzaam. Nog nooit heb ik zo vaak een kite gecrasht, maar iedereen bleef me enthousiast helpen. Heel lief. Martin kreeg me haast zo ver om nog een dag te blijven. Maar twee dagen een kite huren was toch wel veel geld. Wel begreep ik nu dat de anderen hier zo lang blijven. Hoewel ik me in Nederland goed thuis voel in Delft, is het haast schrikbarend hoe goed ik me thuis kan voelen in zo'n afgelegen en back to basic plek als Cabo de la Vela. Het leven kan zo simpel zijn.

In de avond bedankten ik Sophie, Martin en hun crew met stroopwafels die ik uit Nederland had meegenomen. Vooral Sophie die het Westerse eten wel mist, was me erg dankbaar.

De volgende ochtend vertrok ik samen met Martin en Sophie naar Riohacha, met een beetje pijn in mijn hart. We waren Cabo de le Vela nog niet uit of ik was al aan het nadenken wanneer ik terug kan komen.