Onderstaand verhaal schreef ik al eerder, maar nu kan ik het uploaden.

Het was tijd voor wat ontspanning na vijf dagen in de jungle. Die nacht nog in Santa Marta overnacht. De volgende dag met Nelson ontbeten en hem als bedankje een Delfts blauw klompje gegeven. Ik wilde nog geld pinnen en hij begeleide me naar een bank. Heel even wilde hij me iets laten zien in een museum, waar ik niet zo'n trek in had, maar ok. Vervolgens naar de bank waarbij het pinnen steeds niet lukte. Ik raakte geïrriteerd maar uiteindelijk lukte het me om ergens geld uit de muur te trekken. Met genoeg geld op zak voor Palomino begeleide Nelson me naar de bus. De bus was er al en ik kon er nog net in springen. Opgelucht vertrok ik naar Palomino.

Daar aangekomen ontmoette ik een Amerikaan die dezelfde kant op moest en konden we samen verder lopen. Het hostel wat ik had uitgekozen had een relaxte sfeer met mooie huisjes en een zwembad. Het was hier toeristisch, wat ook wel weer inhield dat het er veilig was en ik alleen over het strand kon lopen, wat vele andere vrouwen deden. Later bestelde ik een biertje en ging bij een gemixt groepje op het strand zitten, een Duits meisje, een Spanjaard en twee Argentijnen. Als je reist is het ineens geen probleem om jezelf uit te nodigen bij anderen en iedereen staat er open voor.

De volgende ochtend was ik al vrij vroeg wakker en zat ik aan het ontbijt met drie meiden. Later met hun naar het strand gegaan en samen heerlijk geluncht. De zon brandde fel. Na de lunch vertrokken zij weer en ik zag een hangmat vrij in de schaduw. Zo heb ik de tweede helft van de dag doorgebracht. Lui in een hangmat. Muziekje erbij, boek, en niemand die me ergens verwacht, heerlijk. Pas toen het schemerig werd vond ik het wel tijd om terug naar het hostel te gaan. Hier raakte ik aan de praat met een Engels meisje. Haar vrienden zaten in het andere hostel aan de overkant van de weg. Samen gingen we er naar toe en zag ik ook weer die Amerikaan en dat groepje van de vorige dag. Het was in dit hostel wat levendiger en ben ik tot laat gebleven. Nog een potje pool gespeeld en gewonnen! Samen met een Engelse jongen. Iemand vroeg of we samen reisden. "No, what is your name by the way?" Grappig hoe makkelijk het allemaal gaat. Toen ik wegging vroegen mensen of ik de volgende dag mee ging tuben in de rivier. Maar ik had andere plannen.

Ik was van plan om naar Park Tayrona te gaan. Tot dat ik een half Duitse/Colombiaanse jongen aan het ontbijt sprak. Hij vertelde dat hij richting Punta Gallinas ging. Ik reageerde enthousiast dat ik dat eerst van plan was, maar niet alleen. Gelijk nodigde hij me uit om samen te gaan. Hij vertelde dat hij familie had in Maicao, vlakbij de Venezuelaanse grens die hij eerst wilde opzoeken. Prima, zonder hem zou het me toch niet gaan lukken. Als ik de Lonely Planet zou moeten geloven is het haast niet te doen zonder met een tour mee te gaan. Het is het noorderlijkstepuntje van Zuid- Amerika. Na de lunch liepen we richting de hoofdweg. Hier stopte een grote truck waarmee we richting een grote stad konden gaan. De tassen gingen op het dak en wij achterin in een grote laadbak met twee bankjes. Colombian style. Onderweg stapten nog meer mensen in, onder andere een klein kindje en een man met vogeltjes in een kooitje. En zo reden we met zo'n 130 km per uur door een droog landschap. In de grote stad stapten we over op een andere truck, met nog kleinere kindjes. Met één meisje speelde ik 'kiekeboe', een simpel universeel spelletje. Het laatste stuk zaten alleen Fernando en ik in de truck. In Maicao gingen we op zoek naar een hostel/hotel voor mij. Fernando verbleef bij zijn tante. In hotel Flamingo's kon ik een eigen kamer krijgen met badkamer. Nadat we samen geld hadden gepind, gingen we ieder ons eigen weg.

Maicao ademde weer heel anders. Heel veel mensen op straat, maar niet alleen mensen, ook koeien lopen over de stoffige straten. Op straat verkopen mensen allerlei levensmiddelen. Zeep, groente in blik, grote zakken rijst. Venezuela, wat met een grote crisis kampt, ligt vijf minuten verderop. Veel mensen komen hier hun spullen kopen, omdat er daar niks te halen valt. Op straat is het zo druk als op een koningsdag. En nog val ik op. Ik met mijn naïviteit dacht dat ik nog redelijk in zou blenden, met mijn donkere haren. Maar nee. Er wordt constant naar me gefloten, en mannen lopen soms een stukje met me mee. Op het begin voelde ik me hierdoor niet zo op mijn gemak. Ik nam een koud biertje op de hoek van mijn hotel om even bij te komen. Het goedkoopste tot nu toe, 40 cent!Bij het hotel had ik weer veel bekijks. De mannen vertelden dat als ik naar buiten wilde, zij dan met me mee zouden gaan, want alleen is niet veilig. Vervolgens met een man een tuk tuk ingestapt om ergens wat te gaan eten. De man bleek een politie officier. Natuurlijk hoopte hij op meer dan een etentje maar had niks kwaads in zich. Toch was ik wel weer blij dat ik terug bij het hotel was.

De volgende ochtend vroeg opgestaan omdat ik om 5.30 uur met Fernando had afgesproken. Ik kreeg een smsje, hij was heel de nacht ziek geweest en nog te ziek om te reizen. Kut, en nu. Ik dacht erover na om zelf te gaan, met een tour mee. Helaas was dit niet mogelijk. Ik koos voor mijn veiligheid en dan nog maar een dag in deze stoffige stad. Ik kon moeilijk heel de dag in mijn hotelkamer zitten, dus ging toch op pad. Ondanks de grote drukte viel ik op. Ik dacht nog bij mezelf, ik veroorzaak nog een ongeluk. Het fluiten en gesis wende na verloop van tijd en ikvoelde me niet onveilig. Het was even apart toen ik security zag lopen met enorme shotguns, wapens die ik alleen in videospelletjes heb gezien. Ik kocht een nieuwe camera en iedereen was heel behulpzaam. Mensen op straat wilden met me op de foto of soms maakten ze stiekem een foto. Toen het donker werd ging ik weer terug naar het hotel, en hier stond mijn fanclub weer klaar. 1000x werd er gezegd hoe mooi ik wel niet was en iedereen praatte door elkaar. Ik was er wel klaar mee en besloot naar mijn kamer te gaan. Een man liep achter me aan maar ik maakte hem duidelijk dat ik daar niet van gediend was. Even later werd er op de deur geklopt, dit was weer iemand anders. Djeez, kan iedereen niet gewoon even normaal doen. Later stond de andere man voor de deur die niet wilde luisteren. Als je niet wil luisteren, dan maar voelen en ik smeet de deur dicht met zijn vinger er tussen. De rest van de avond geen last meer gehad.

Ondertussen ben ik aan het wachten op Fernando, die me met zijn neef zou ophalen bij mijn hotel. Maar helaas nog geen spoor. Ik zal nog even geduld moeten hebben.