Iets meer dan een week in Colombia, maar al zoveel meegemaakt. Ik kom net terug van vijf dagen in de jungle. Ondertussen ben ik in een paradijselijk oord, Palomino genaamd beland, om even bij te komen van alles.

Na Cartagena ben ik samen met een Duits stel en Hassan, een Franse jongen uit het hostel met de bus naar Santa Marta gegaan. We reden langs voornamelijk een droog gebied met nog verrassend groene bladeren. Af en toe een gekleurd huisje aan de kant van de weg, waar mensen eten verkopen. Een deel reden we langs de zee. In Santa Marta aangekomen met zijn vieren weer in een taxi gepropt en op naar een hostel in het centrum. Hier boekte ik mijn tocht naar Ciudad Perdida, gelijk voor de volgende dag. Nu ik zo dichtbij was, wilde ik ook zo snel mogelijk vertrekken. Dit was het enige wat ik voor mijn reis in Colombiahad opgezocht wat ik in ieder geval wilde doen. Vijf dagen door de jungle lopen, om een verloren stad te bezoeken. Ik heb altijd al een meerdaagse hike willen doen, dus nu zag ik mijn kans. Eigenlijk zouden Hassan en ik naar een dorpje verderop gaan, Taganga, maar op het laatste moment besloten we om toch in Santa Marta te blijven en gingen we met zijn vieren de stad in. Wat over het strand gelopen en op straat eten gekocht. Even later liepen we langs een hele goede band en genoten we van de live muziek met een biertje. Ik ging wat vroeger naar bed dan de rest, want voor mij stond een grote dag te wachten. De volgende ochtend verzamelden we om 9 uur bij mijn hostel.

Mijn hike-genoten was een Nederlands stel, Peter-Paul en Monica. Peter-Paul heeft in Delft gestudeerd, maar woont nu al 8 jaar in Madrid, dus kan vloeiend Spaans. Heel fijn, want onze gids, Nelson, sprak alleen maar Spaans. We vertrokken in een grote jeep en na twee uurtjes rijden stopten we ergens om te lunchen. Hier was ook een groep Nederlandse studenten en samen zouden we de trekking gaan doen. Zit je dus helemaal in Colombia in de jungle, zit je alsnog met alleen maar Nederlanders.

Na de lunch reden we over een zandpad de bergen in. We zagen een vrouw te paard terug komen, met haar been helemaal in gespalkt en ik hoorde een jongen zeggen dat hij in zijn leven nog nooit zo moe was geweest. Dat belooft veel goeds. We begonnen met zijn allen met goede moed en na 40 minuten waren we bij een natural pool waar we allemaal blij gebruik van maakten.Het was zo heet, we konden wel wat verkoeling gebruiken. Een meisje spotte nog een spin zo groot als je hand. Na de pool begon de echte klim. We liepen op het heetst van de dag, in de zon en de berg was steil. Ik was wel blij dat ik niet de enige was die het zwaar had. Ik heb dan geen mindfulness curcus gedaan, maar ik vond dat ik redelijk mindful bezig was. Ik probeerde me te focussen op mijn ademhaling, op wat ik hoorde en wat ik zag. De blaren die zich na een uur al ontwikkelden, probeerde ik dan weer zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. De mensen om me heen hoorde ik veelal klagen, maar ik wilde geen plaats maken voor negatieve gedachtes. De gids vertelde dat wat nu gras is, vroeger, tot zo'n twaalf jaar geleden, coke plantages waren. En je zag heel veel gras. We kregen wat vers fruit en ik tapete mijn voeten nog wat beter in. We gingen nog meer bergop en liepen door mul zand. Weer boven kregen we weer versfruit.

Na zo'n drie uur lopen kwamen we aan bij het eerste kamp. Het was er zo ongelooflijk mooi.Een mini dorpje met een paar huisjes en een riviertje die het dorpje doorkruist. Bloemen in allerlei kleuren, net zoals de vogels. Ik dacht bij mezelf, ik zou me hier ook zo vijf dagen kunnen vermaken. Terwijl de anderen naar een groter natural pool gingen, bracht Nelson ons drieën naar een kleinere pool, die we voor onszelf hadden. Helaas geen camera bij ons of zwemkleding aan, maar we doken er toch in. Ik probeerde nog met een kleine liaan het water in te slingeren. Tot de schemering bleven we in het water. Het was er heel romantisch. Precies ook de bedoeling van Nelson, die al wilde weten wat mooie vrouw was in het Nederlands, want dat was ik vond hij. Het was wel duidelijk waar hij zijn zinnen op had gezet. Na het zwemmen en een douche van datzelfde water stond het avondeten klaar. Er werd zo goed voor ons gezorgd. 's avonds een spelletje mens erger je niet en vroeg naar bed, want de volgende dag werden we om 5 uur gewekt.

De tweede dag bestond uit zo'n 8 uur lopen, vandaar dat we ook vroeg op moesten. Weer een stuk de berg op. Mijn blaren deden nogal pijn wat nogal frustrerend was. Uiteindelijk doofde de pijn wat weg en kon ik wel weer normaal lopen. Halverwege hadden we weer de kans om te zwemmen in de rivier. Heerlijk. Als lunch kregen we een hele vis en rijst, super lekker. Wat minder handig was, was dat we van te voren coke bladeren hadden geprobeerd en mijn tong nu een beetje verdoofd was en ik een heel irritant tintelend gevoel had. Ook liepen we langs een soort dorp van een oude stam, de Kogi. Hier leerden we wat van hun tradities. Zij zijn de enige die nog coke mogen verbouwen, voor eigen gebruik. Alleen de mannen kauwen op cokebladeren, vanaf hun 18e jaar. En alleen de vrouwen mogen de bladeren plukken. Een paar Kogi kinderen kwamen ook langslopen, een paar op blote voeten, sommige in rubberen regenlaarzen.Allen gekleed in witte gewaden. Een heel gek idee dat de tijd zo heeft stil gestaan en dat je als toerist met je smartphone of gopro er vrolijk langsloopt.

Na de lunch moesten we weer een stuk omhoog. Monica en ik hadden vrijwel hetzelfde tempo en stopten vaak genoeg om te genieten van de omgeving en foto's te maken. Iets wat de anderen soms vergaten om te doen. Weer een stuk omhoog en weer had ik het zwaar. Ik voelde mijn hart heel hard kloppen en voelde me licht in mijn hoofd. Als ik maar geen scène ga schoppen door flauw te vallen dacht ik. Uiteindelijk bereikten we de top en kregen we weer vers fruit. Nu was het nog zo'n twee uur lopen naar het volgende kamp, maar niet zo bergopwaarts. We moesten de rivier oversteken en kregen weer even de gelegenheid om te zwemmen. Bij het kamp aangekomen had Nelson weer een prive zwembad beloofd, maar volgens mij bedoelde hij daar vooral ons twee mee.Uiteindelijk had ik zelfs nog de energie om te zwemmen en een rots, niet zo hoog, op te klimmen om van af te springen.

's Avonds weer heerlijk gegeten en Nelson legde ons uit hoe cocaïne wordt gemaakt. Waar nodig vertaalde Peter-Paul voor mij. Blijkbaar had Nelson zelf vroeger met zijn broer een coke plantage gehad. Heel gek idee om nu zo dichtbij een vroegere bron te zijn. Voor mensen die denken dat cocaïne super natuurlijk is, niets is minder waar. Er komt veel benzine en cement bij kijken. Weer bij tijds naar bed want de volgende dag gingen we dan echt op naar Ciudad Perdida, waar we nog maar 1 kilometer van verwijderd waren.

In de ochtend vertrokken we met zijn vieren, iets eerder dan de Nederlandse studenten, lekker rustig. Het tempo zat er goed in, Nelson rende haast de berg op. We moesten weer de rivier oversteken en zo kwamen we bij de trap richting de verloren stad aan. Ik dacht dat het 120 treden waren,maar dat waren er 1200. Na een steile lange trap kwamen we bij het eerste terras aan en Nelson vertelde over de geschiedenis van de stad, de oudere volkstammen en het gevecht met de Spanjaarden. Weer allemaal in het Spaans. Op een gegeven moment kon ik me niet meer zo goed focussen, en raakte ik afgeleid door de dingen die ik om me heen zag en hoorde. Gelukkig was Peter-Paul daar voor de samenvatting. Vervolgens gingen we weer verder de trap op en kwamen we aan bij het stuk wat ik van de foto's kende. De zon scheen, het was er nog mooier dan op de foto's. Het was ook veel groter dan ik had verwacht. Er zijn zo'n 300 terrassen toegankelijk voor publiek, terwijl het er 600 zijn. We hadden alle tijd om foto's te maken en te genieten van ons bereikte doel. De stad wordt bewaakt door zo'n 40 militairen. In de jungle zelf zijn er nog veel meer, die her en der patrouilleren. Ik ging op de foto met twee, wat volgens mij het hoogtepuntis van hun dag, op de foto met toeristen. Na een snack begonnen we rustig met onze weg terug. Maar niet voordat Nelson nogmaals een natural pool liet zien met een prachtige waterval. Weer hadden we het rijk voor ons alleen. De studenten hadden hier blijkbaar geen zin in. Vervolgens moesten we de steile trap terug naar beneden, wat best wel spannend was. Nu begreep ik ook die vrouw met haar gespalkte been. We hadden lunch op de plek waar we die nacht hadden geslapen. Na de lunch begon het te regenen, echt een tropische regenbui, waar ik eigenlijk alleen maar blij mee was. Dit wilde ik ook graag meemaken, en maakte de ervaring alleen maar completer. Bovendien was het nu minder heet om te lopen. Niet iedereen was het hier mee eens, zoals een paar klagende Nederlandse meisjes.Zij wilden sowieso zo snel mogelijk weg uit de jungle en ik hoorde ze druk maken om een vieze ring en vieze kleding. Ook vond een het water zo vies. Ondertussen liep ik al drie dagen in hetzelfde smerige shirt, wat op de vijfde dag net zo rook als een tent die je nat wegstopt en een jaar later weer van zolder haalt..

Anyway, in de regen dus op pad. In plaats van de rivier over te steken, konden we per persoon in een hangend karretje wat je zelf moest voorttrekken de riever oversteken. Ik was helemaal enthousiast en had weer energie voor tien. Na zo'n twee uur lopen waren we weer bij een bergtop. Zoals ik al zei, ik had energie voor tien, zodanig dat ik nog zin had om te voetballen, onder andere met een paar Kogi kinderen. Heel bijzonder. Na wat vers fruit ging onze tocht weer verder. Nu vooral bergafwaarts, het stuk waar ik de tweede dag zo moeilijk mee had. Iets voor de laatste stop kregen we de kans om van een rots het water in te springen. Ik was natuurlijk gelijk enthousiast en wist niethoe snel ik mijn schoenen uit moest trekken. Nelson en ik liepen als laatste terug naar het kamp. Hij liet me fruit proeven wat ik nooit had gezien en een vrucht waar cacao van wordt gemaakt. Bij het kamp aangekomen had ik nog steeds energie om te gaan zwemmen. Een paar Kogi kindjes staken de rivier over.Als zij 6 jaar oud zijn, gaan ze al alleen op pad. Bijzonder om te zien hoe zij zonder problemen door de jungle banjeren en hun weg weten te vinden.

Na het avondeten kwam een man van de Kogi vertellen over hun leven. Hij vertelde dat ze in heel erg in balans leven. Als ze een boom bijvoorbeeld omhakken, moeten ze er ergens anders een planten. De spirtuele ontwikkeling is voor hen veel belangrijker dan de economische ontwikkeling wat wij doormaken. Hij vertelde dat hij zich wel zorgen maakten om onze consumptiemaatschappij. Heel bijzonder om zijn verhaal te horen. Maar het blijft fascinerend hoe zij soort van hun leven behouden terwijl er moderne toeristen door hun leefgebied heen banjeren.

's Avonds ging iedereen weer vroeg slapen en bleef ik in mijn eentje nog wakker en lag ik in het gras naar de sterren te kijken. Naast sterren zag ik heel veel zogenaamde 'cucuja's', een soort gloeivliegjes. De eerste keer dat ik die zag dacht ik dat iemand met een zaklampje rond liep, zo fel is licht. Ook hoorden ik veel kikkers, waarvan ik eerst niet geloofde dat het kikkers waren, aangezien ze het geluid maakten van kleine kuikentjes.

De volgende ochtend kon ik als enige rustig aan doen. Iedereen had er voor gekozen om de tocht toch in vier dagen te doen. Nu kreeg ik de kans om alleen, samen met mijn gids door de jungle te lopen. Op deze manier zag ik veel meer dieren, die anders al weggejaagd waren door anderen. Ik nam afscheid van Peter-Paul en Monica en lag nog wat in een hangmat. Op het kamp waren ook wat Kogi mensen en twee meisjes kwamen vragen hoe ik heette en waar ik vandaan kwam. Bijzonder, omdat de meesten heelverlegen zijn.

Later gingen Nelson en ik ook op pad en we hadden nog geen vijf minuten gelopen of ik zag een slang. Yes! Die wilde ik al zo graag zien. Ik zette nog een stap dichterbij om vervolgens van Nelson te horen dat hij giftig is, dodelijk zelfs. Ah, ok. We liepen verder en kwamen weer langs een hutje van Kogi. Hier vroeg Nelson de weg naar een natural pool. We kwamen aan bij een supermooie waterval, een plek waar Nelson ook nog nooit was geweest in de zes jaar tijd dat hij dit werk doet. Weer op ons gemakje later verder gelopen. Ik zag nog een slang en een knalblauwe vlinder, zo groot als mijn hand. Ik was super blij dat ik voor vijf dagen had gekozen. Rond lunchtijd kwamen we bij het eerste kamp aan, de plek waar ik makkelijk een paar dagen kan vertoeven. We hadden nu de grote pool voor onszelf, waar je ook weer van hoog het water in kon springen.Ik dacht dat ik vandaag eens lekker in mijn boek kon lezen, maar ik heb alleen maar gezwommen en biertjes gedronken met Kogi mannen. We leerden elkaar nog wat woordjes van onze taal.

De volgende ochtend weer rustig aan opgestaan, met koffie en vers fruit. Ondertussen vond Nelson me alleen maar leuker worden en noemde me 'La Reina', wat letterlijk koningin betekent. En alles was mogelijk voor 'zijn reina' zei hij. We waren net tien minuten aan het lopen, of er kwamen twee jongens met een groep muilezels langs. Ik grapte naar Nelson of we niet verder ter paard konden. "Natuurlijk, alles is mogelijk voor de koningin."En zo gezegd, zo gedaan. Een jongen stapte van zijn paardje af en legde uit wat ik moest doen. Ik zei dat ik het wel begreep en in volle galop raasde ik weg, verbaasde jongens achterlatend.De andere muilezels waren zelf al door gelopen en mijn paardje wilde natuurlijk bij de groep zijn. Ik dacht dat het gewoon voor de fun was, voor vijf minuten. Nu moest een van die jongens zelf lopen. Maar het was geen probleem en zo heb ik de vijfde dag te paard gedaan. Ik kon alleen maar denken, damn, dit heb ik toch weer goed voor elkaar en voelde me inderdaad wel een beetje een prinsesje in de jungle. Nu ik niet hoefde op te letten waar ik mijn voeten zette, kon ik rustig om me heen kijken. Nu zag ik veel meer kleine paadjes waar de oude volkeren lopen. In plaats van 3,5 uur lopen, waren we in nog geen 2 uur terug en stond om half tien het eerste biertje al voor me klaar. Ook mocht ik mijn eigen muziek opzetten en daar stond ik dan, in de jungle, met een koud biertje, te genieten van mijn lievelingsmuziek om 10 uur 's ochtends. Life is good.

Om nog weer in een cliché te vervallen, bij deze tocht was ook zeker de reis belangrijk, en niet alleen debestemming. Na een paar biertjes ben ik nog weer terug naar de rivier gegaan voor een verrissende duik. Vervolgens stond de lunch al voor ons klaar. Na de lunch gingen we met de jeep weer terug naar Santa Marta.Vier mensen van de Kogi stapten ook de jeep in, met twee kleine baby's van een maand oud. Dit was ook zo'n vreemde gewaarwording. Ik had graag een foto gemaakt, maar mijn camera had ik de eerste dag al kapot laten vallen. Ik vroeg ze waarom ze naar de stad gingen. Ze hadden wat nodig en blijkbaar gaan ze vaak de stad in. Ik leerde weer wat Kogi woorden en ze moesten lachen om mijn uitspraak. Ook vroegen ze naar sommige woorden in het Nederlands. Af en toe gaven de vrouwen hun kind de borst.

Aangekomen bij mijn hostel nam ik dankbaar gebruik van de douche. Weer schoon ging ik samen met Nelson de stad in, op zoek naar een camera. Stad en land af met mijn besluiteloosheid. Uiteindelijk was mijn keuze gevallen op een camera en wilde ik betalen met mijn credit card, maar dit kon niet zonder paspoort. Geld pinnen lukte ook niet en gefrustreerd en moe ging ik terug naar mijn hostel. Nelson wilde graag nog een biertje drinken, maar ik was bek af. Tijd voor mijn bed. Rond 3 uur werd ik wakker en stond Monica ineens naast mijn bed. Zij waren wel blijkbaar biertjes gaan drinken met Nelson. Ik besloot mijn bed uit te komen om ze gedag te zeggen en zo zat ik aan een watertje terwijl zij hun zoveelste biertje namen. Nelson besloot zijn levensverhaal te vertellen. In tranen vertelde hij dat zijn vader was vermoord door een guerrilla groepering toen hij nog in de buik van zijn moeder zat.Diep ontroerd door zijn verhaal zwegen we. Nelson veegde zijn tranen weg en nam nog een slok bier. "Zo is het leven", zei hij ons.

Ik heb zoveel geleerd en gezien van Colombia afgelopen dagen. Omdat ik veel met Nelson heb gepraat is mijn Spaans er ook een stuk op vooruit gegaan. Klaar voor een vervolg op mijn reis.