Zo. Aangekomen in Alaska. Na meer dan een jaar je eigen broer weer zien op een vliegveldje aan de andere kant van de wereld. Maar zo voelt het niet. Niet dat ik mijn broer al meer dan een jaar niet heb gezien en niet dat ik aan de andere kant van de wereld ben.

De vlucht viel, op wat vertraging na vanwege slecht weer in IJsland, reuze mee. Van IJsland naar Anchorage zat ik zelfs bij de nooduitgang, wat voor mij betekende dat ik meer beenruimte had dan benen. Bij de douane ging het wonderbaarlijk soepel, ondanks mijn, wat ik zelf vond, verdachte doos met allerlei spullen voor Ewout, April en Jesper. Achter de deuren stonden Ewout, Jesper in zijn armen en April me al op te wachten. Jesper nog een beetje verlegen, maar dat was in de auto al gelijk verwenen. Look Mar! A truck! Look Mar! A bus! Hij was erg enthousiast en wilde me van alles laten zien. Jesper was wel onder de indruk van de spullen die ik bij me had en de 'big box' moest gelijk open. Spulletjes uitgepakt, het leek wel Sinterklaas.. En mijn spullen gelijk overgepakt naar mn backpack, want we zouden gelijk gaan kamperen. Tot dinsdag was het plan, dus ik nam het minimale mee. De eerste nacht sliepen we bij de 'cabin in the woods' van Cal en Erika, zo'n 2 uur rijden. Jesper was nog steeds, of beter gezegd, zoals altijd, (daar ben ik nu wel achter), door het dolle heen. Look Mar! What's that Mar? De reis van, ik ga niet eens meer tellen hoe lang, begon ik toch wel te voelen, en viel ondanks Jepser naast me, in slaap. In het donker kwamen we bij Cal en Erika aan. Zij hadden al een groot kampvuur gemaakt. In het donker de tent opgezet en tot heel laat (voor mij was het eigenlijk 11 uur 's ochtends) bij het vuur gezeten. Gitaar erbij (van zowel Cal als die van Jesper), whiskey erbij: nog zo slecht nog niet. Best onwerkelijk om zo ineens in Alaska te zijn, midden in het bos, bij je broer, schoonzus en neefje. 's Nachts werd t behoorlijk koud en de extra deken, dubbele sokken weerhielden mijn voeten er niet van om in ijsklompjes te veranderen. De volgende dag ontbeten bij het kampvuur en rustig aangedaan. De 'buren' kwamen ook nog even langs. Ik had echt het gevoel dat ik in een programma van Discovery Channel was beland. Tussen mensen die gewend zijn om vooral buiten te leven, zonder de 'comfort' die wij in Nederland als gewoon zien, vooral met de handen werken en alles zelf regelen, bebaarde mannen in vieze spijkerbroeken (who cares?!), waar ik zelf inmiddels niet veel aan onder deed, ok, behalve die baard dan. Het is maar goed dat ik niet zo stads ben geworden en ik leven zonder stromend water en elektriciteit gelukkig wel aan kan. 's Middags naar het meer gelopen en onderweg bosbessen en rozenbottels geplukt. Aan het einde van de middag soep opgewarmd op het vuur en spullen ingepakt om onze roadtrip te vervolgen naar het Noorden. Helaas kwamen we na een half uurtje rijden al in een file terecht. Ja, dat is blijkbaar mogelijk, file in Alaska. Er was nog maar net een ongeluk gebeurd, wat nogal ernstig bleek te zijn. Meerdere helicopters kwamen aan te pas en de weg werd meerdere uren afgesloten. Na een paar uur wachten besloten we om terug naar Erika en Cal te rijden, om daar vervolgens onze tenten weer op te zetten en het de volgende dag nogmaals te proberen. Helaas regende het de volgende dag en zijn we na een kop koffie van Cal de auto ingegaan om onderweg een ontbijtje te scoren in een 'trading post'. Ik moest in mezelf nogal lachen, vond t zo Amerikaans, zo'n wegcafé wat je ook in de film ziet. Een blonde serveerster; "Hi how are ya" en dikke truckers met enorme baarden en off course, een Amerikaanse vlag aan de muur. Na een goed ontbijt zijn we naar Fairbanks gaan rijden. Onderweg een paar keer stoppen om foto's te maken. Helaas te bewolkt om MtMcKinley te zien, de hoogste berg van Noord-Amerika. In Fairbanks kwamen we rond half 5 aan en zijn we gelijk naar de Visitor Center gegaan. Eens kijken wat er te doen is, als een Metropool als Fairbanks, 'The Golden Heart City'.. E en ik, blijkbaar allebei de gewoonte om heel veel brochures mee te nemen, hadden aardig wat gescoord. Ons werd verteld dat we bij de Hot Springs konden kamperen, of bij de State campground, in de stad. We kozen voor het laatste, wat achteraf misschien niet het meest ideaal was. We gingen eerst nog een beetje de stad verkennen, à 6 straatjes.. In een tourist shop kochten April en ik allebei hetzelfde Alaska shirt, E wilde niet meedoen. Daarna met erge honger boodschappen gedaan; worstjes voor aan onze mooie prikkers die mam en pap uit Noorwegen hadden meegenomen. De camping bleek aan een grote weg te zijn en vlakbij het vliegveld. Erg idyllisch was het dus niet. Wel grappig hoe snel je je standaarden aanpast. Ik was blij verrast dat er wc's waren met stromend water! omg! De volgende dag, inmiddels woensdag, zijn we naar de Hot Springs gereden, nadat we alle drie goedkoop zwemgoed hadden gescoord. We waren allemaal wel toe aan wat warmte en konden wel wat zeep gebruiken.. We hadden nu 3 nachten gekampeerd en omdat het zo koud is, is het eigenlijk ook te koud om je om te kleden. Dus trek je gewoon het ene laagje over het andere laagje aan en is er niet echt meer een onderscheid tussen nacht/dag kleding. De Hot Springs waren heerlijk! Het voelde zo luxe! Ik kwam helemaal tot rust en voelde me super zen. Ook Jesper, die niet in de Hot Springs mocht, vermaakte zich prima in het zwembadje. Hij kon op het laatst zelfstandig 'zwemmen'!! (met bandjes om uiteraard, maar dan te bedenken dat dit de tweede keer was dat hij in een zwembad was. Ja mijn neefje kan echt alles!) Na al het zwemmen waren we uitgehongerd en besloten we om een burger te eten bij het naat gelegen restaurant. Daarna zijn we zoveel mogelijk miles gaan maken, nu Jesper vredig in de auto lag te slapen. Uiteindelijk tot aan Denali park gereden, waar we rond middernacht aankwamen. En waar we stiekem op hoopte, werd werkelijkheid: we zagen het Noorderlicht! Echt een magisch gezicht. Lichtgroene kleuren, die zomaar oplichten aan de hemel en ook zomaar weer kunnen verdwijnen. Ewout en April hadden wel hun tent opgezet, ik had besloten om in de auto te slapen. Liever opgekruld dan ijskoud. Veel uurtjes had ik niet geslapen, maar mijn keuze was alsnog zo verkeerd nog niet, aangezien het dus vroor die nacht... brrr! Na ontbijt in de auto het visitor center van het park bezocht. Erg mooi opgezet. Na een koffietje de weg op gegaan. De hemel was blauw en dit keer hadden we prachtig uitzicht op de bergen. Meerdere keren gestopt om foto's te maken. Echt waanzinnig. Soms vind ik stukken op Noorwegen lijken, als ik dan al iets moet vergelijken, maar dan 10x uitvergroot. De valleien zijn veel uitgestrekter en de gebieden zijn veel leger. Je ziet geen dorpjes of iets er tussen liggen. Alleen maar natuur. Zo mooi en puur.