Zo, deel 2!

Anders ziet het er zo uit als een groot lap tekst, dit maakt het misschien wat aangenamer om te lezen ;)

Vrijdag rustig opgestaan. Vanuit bed nog geskyped met Wouter :) Na een uur, ok, nu moet ik echt eruit en gaan. Je blijft een dubbel gevoel houden. Ik heb hier echt een hele leuke tijd, zie veel dingen, ontmoet veel mensen en mijn stage is ook nog eens heel verrijkend en dankbaar werk. Maar toch tel ik natuurlijk af dat ik Wouter weer kan zien. Zelfs de participants hebben een 'romantischer leven' dan ik!! Er zijn 2 à 3 'stelletjes', die dan hand in hand zitten, gearmd. Godver dat wil ik ook!!! Maar goed, dit weekend weer leuke dingen gedaan.
Vrijdag met zijn drieën (Ruben, Noora en ik) vertrokken naar Algorobba. Een klein plaatsje aan de kust, ongeveer 1,5 uur rijden vanaf Santiago. De route er heen was wel mooi. Bij elke heuvel was het landschap weer anders!
Algorobba is een heel klein plaatsje. Het was een beetje spook stadje. Hier is het grootste zwembad ter wereld, maar er was niemand! Er staan vooral enorme appartementen complexen, maar die waren dus leeg. En ja, als die leeg zijn, is er verder niet veel. Het zwembad was afgesloten, maar ik zag een hek, 'Hee jongens, deze kan volgens mij wel open!' (hier ook erfelijk belast trouwens!) Maar toen kwam er ineens een man uit het hokje ernaast. Ohww.. 'Hola!' Hij vertelde dat het alleen is voor mensen die er een appartement hebben en dat hij problemen krijgt als hij ons er in laat. Later mochten we toch even door het hek om foto's te maken, en heb ik tóch even het water gevoeld. Maar het is zo bizar! Het is echt heel groot, hier wil je echt geen baantjes trekken! Later op het strand gelegen en naar de grote beach-break gekeken. Daarom zullen mensen ook wel niet graag in de zee zwemmen, als je er al in komt met die grote golven! Verder was hier niet zoveel te zoeken dus na een empanada zijn we naar San Antonio gereden, uurtje rijden, ten zuiden van Algorobba. Een grote (voor Chili) havenstad. Het was heel relaxt dat we een auto hadden, zo konden we onderweg nog stoppen bij een heel mooi plekje.
Bij de haven van San Antonio was een vismarkt, waar allemaal zeeleeuwen lagen te stinken. Er zat gelukkig nog wel een hek tussen, want die beesten kunnen nog gevaarlijk zijn. Één zeeleeuw leunde met zijn voorflippers op het hek. Haha, leuk, moet je die zien! Foto's maken uiteraard. Hij zou toch niet echt erover heen komen hè? Dan zouden mensen toch wel in actie komen? Nou, had ik maar niks gezegd.. Springt dat beest over het hek heen en komt op ons af: RENNEN!!! Na een baboon attack vorig jaar in Zimbabwe, wil ik niet ook nog aangevallen worden door een zeeleeuw in Chili!! Was echt even schrikken! In Nieuw-Zeeland heb ik gehoord dat ze echt gevaarlijk kunnen zijn en ook nog eens harder kunnen rennen dan mensen. En ik merk wel na die aanval vorig jaar van die baviaan, ben ik toch iets alerter op zulke dingen.. [klinkt het trouwens heel verwend: Zimbabwe, Chili, Nieuw-Zeeland? =p]
Later terug gereden naar het Noorden, Valparaíso. Noora vertelde dat hier een festival was, ok leuk! We zochten als eerste een hostel op, eentje in het oude centrum. Ze had alleen nog plek in een 4 bed dorm, met een 2 persoonsbed, maar die was wel groot genoeg voor Noora en mij. Later door de stad gelopen, waar is nou dat festival?! Gegeten bij een echt Chileens restaurant, vieze kleedjes op tafel en geen toerist te bekennen! Bingo! We bestelden alle drie vis, dat moet natuurlijk wel in een havenstad! Voor het eerst zagen we de mensen hard werken. We werden soms een beetje aangegaapd door de Chilenen, maar het was prima!
Hoewel we alle drie nogal moe/lui waren, gingen we nog wat door de stad lopen. Er zaten veel jongeren met alcohol en een drum op de stoep. Het was het feest van de 1000 drums.. Ok, is dit hun manier van een festival? Niet echt ons ding en we zijn een bar ingegaan, zodat we nog wel het leven op straat konden aangapen. Het was happy hour, dus voor nog geen 3 euro hadden we 2 corona's! Later naar het hostel gelopen. Onderweg vroeg Noora aan een Chileen waarom mensen allemaal op één bepaalde straat stonden. Het bleek dat het een demonstratie was, van de linkse mensen, voor de mapuches, en niet echt het festival, ik begreep er niet zoveel van. We hebben het even aangekeken en we zagen hoe de ninja turtels de mensen wat uit elkaar dreef. De politie hier zien er net uit als de ninja turtels, helemaal groen, met een helm op en schilden om een armen heen. We wilden eigenlijk met ze op foto, maar durfden het toch niet te vragen..

Zaterdag op ons gemakje opgestaan en ontbeten in het hostel. Later over de straat gelopen waar het festival zou zijn. We zagen niemand. Het was wel een leuke wandeling met mooi uitzicht over Valparaíso. Naar het huis gegaan van ... in ieder geval eenNobelprijswinnaar. Over een straatje terug naar beneden gelopen wat het openluchtmuseum wordt genoemd. Overal kunst: veel graffiti en zelfs de lantaarnpalen waren mooi versierd. Je blijft er foto's maken! Later belde Anneleen, zij en Martine waren ondertussen met de bus ook aangekomen. We spraken ergens af, wat we niet konden vinden, maar ik had ineens het hoofd van Anneleen in mijn nek, ze zag me lopen op straat. We zijn met zijn vijven ergens gaan lunchen. Weer in een echte Chileense pub/restaurant. Vieze kleedjes op tafel, mannen met literflessen bier zonder tanden en allemaal dingen aan de muur en het plafond. Ze hadden geen lunchkaart, we konden kiezen: vlees of vis. Vis natuurlijk! Met witte wijn! We waren een echte bezienswaardigheid voor die Chilenen. Toen wij proosten, proosten ze mee en allemaal lachen natuurlijk. Het eten was niet echt bijzonder, gewoon gefrituurde vis, smaakt allemaal hetzelfde. Later kwamen er 2 jongens met gitaren, valse gitaren, muziek spelen. Wij foto's natuurlijk maken. Toen we weg gingen kwamen ze met de pet langs en gaven we ze wat geld. Toen wij op stonden konden wij ook wel met de pet langs gaan!! Iedereen begon te klappen!!?! Er liepen zelfs een paar mannetjes naar buiten om ons uit te zwaaien.
Onze trouwe bodyguard was er ook nog. Vanaf het moment dat Martine en Anneleen de bus waren uitgestapt, werden ze gevolgd door een hond. Hij heeft de hele dag achter ons aan gelopen en beschermde ons van andere mannen. Bij elke man die langs kwam ging ie blaffen!! Je had de mensen moeten zien, sommigen keken echt bang, haha! Maar voor ons was ie heel lief! Voor we naar de auto terug gingen, wilde ik nog per sé naar casa mirador de Lukas! :) Het is niet altijd even makkelijk te vinden in Valparaíso, allemaal verstopte straatjes. Uiteindelijk wel gevonden (arme medereizigers...), maar het was niet heel veel soeps, nog wel een foto gemaakt van het bordje :) Later terug naar de auto en met een voldaan en moe gevoel terug naar huis. Het laatste stukje in mijn eentje gereden, Ruben had een bbq in de stad. Maar ik kon het zowaar in één keer vinden! Ik begreep gewoon waar ik was! Wordt straks wel weer wennen in Nederland, aangezien ik rechts inhalen nu doodnormaal vind... Ik denk de politie niet..

Volgend weekend gaan we naar Puerto Montt, het weekend daarop naar Buenos Aires! En dan nog maar 4 weekenden! En dan willen Anneleen en ik ook nog een weekendje naar Pichilemu om te kitesurfen én dan hebben we nog 1 lang weekend dat we met de auto naar het noorden zouden kunnen gaan. Dus het schiet lekker op! Hopelijk voor het thuisfront ook...