Hola!!

Ik verdeel even mijn verhaal in twee delen, doordeweeks stage, en in het weekend: vakantie! =)

Dinsdag wél echt een 'aardbeving' gevoeld!! Of hoe ze dat hier noemen een tremblor. We waren aan het lunchen en ik zat ineens te schudden in mijn stoel! Ook zag ik een kastje heen en weer schudden en de waterglazen op tafel. Jee! Ik voel er één! Ze hadden al gezegd, als je er eenmaal eentje hebt meegemaakt, dat je dan weet hoe het voelt, dus dat je het dan wel bewust meemaakt.

We zouden woensdag een gesprek hebben met de directeur van Crescendo, Shana, Amerikaanse vrouw. Om ons ontwerp te laten zien. Helaas moest ze op het laatste moment weg en ging dit niet door. Woensdag is een korte dag bij Crescendo, dus hebben we mee geholpen met dagactiviteiten. We waren vroeg klaar en hadden de auto. We besloten om naar 'Cerro San Cristóbal' te gaan. Een park op een heuvel, midden in Santiago, waarvan je een heel mooi uitzicht hebt op heel Santiago. Mits het een beetje helder is. De twee dagen ervoor had het geregend, dus we hoopten dat de smog wel wat mee zou vallen. We gingen met het treintje naar boven. Hoe hoger, hoe mooier uitzicht. Eenmaal boven had je een uitzicht over heel Santiago. Zo ver dat je kon kijken zag je gebouwen. Echt, niet normaal! Ik begreep gelijk waar die 7 miljoen mensen wonen en dat ik niet zoveel snap van het stadsplan. En hoe het kan dat we 2 uur onderweg kunnen zijn in dezelfde stad! Probeer dat in Nederland maar eens te doen..
Boven op de heuvel, wat je in Nederland een berg zou noemen trouwens, stond een groot wit beeld. 'Wie is dat eigenlijk? Maria?' 'Weet ik veel.' 'Oh.' Autsj. Ondertussen weet ik dat het Maria is hoor! 8) Hier worden zondag ook wel eens diensten gegeven. Pff, met zo'n million-dollar view... Na eindeloos in de verte gekeken te hebben, gingen we weer, lekker lui, met het treintje naar beneden. Onderweg zag ik een leuk marktje, waar Ruben me afzette. Hier hele leuke souvenirs gekocht, jaja, voor wie oh wie?! bij een heel aardig vrouwtje. Werd er helemaal blij van, de mensen snapten me gewoon! En ik snapte hen! Met een voldaan gevoel naar huis =)

Donderdag ging het gesprek met Shana wel door, gelukkig. Shana en Roberta waren heel positief over ons ontwerp en zagen het wel zitten. Shana stuurde gelijk een berichtje naar een kennis waar we een bepaalde wandlier vandaan kunnen halen. We hadden ook een advies geschreven voor de ouders van José Miguel. We hebben Shana gevraagd om het te vertalen voor ons. We vonden een mooie rolstoel voor $300,- US dollars, en Shana denkt dat ze dat wel kunnen betalen. Anders hebben we nog een andere optie, een tweedehands op de Chileense marktplaats. Het gaf me wel een goed gevoel dat we iets konden doen! Verder zijn ze nog heel blij met ons, dus met stage gaat het prima. Misschien lijkt het of niet zo ver zijn, maar het werkritme hier is nou eenmaal niet zo snel en als we iets hebben gepland, veranderd het weer. Bovendien zijn we ook tussendoor veel aan het helpen met bijvoorbeeld de gym. Deze week was er een vrouw met een zere voet, of wij daar even naar konden kijken. Er was wel een kleine verdikking, maar die voeten waren sowieso behoorlijk misvormd. Dus dan is het moeilijk te bepalen wat het is. Bovendien kunnen de mensen zich ook nog behoorlijk aanstellen. Maar waarschijnlijk was het gewoon een beetje verstuikt. Nadat we naar die voet hadden gekeken, vraagt nu iedereen onze aandacht die ook maar een beetje ergens pijn heeft. 'No sé' is dan het beste antwoord =p.
Na stage zou ik bij Anneleen gaan eten, om wat dingen te plannen voor Buenos Aires, en natuurlijk de gezelligheid! Haar interview was verzet naar later, dus ging ik tussendoor koffie drinken met Noora, Finse meisje. Op straat zag ik mensen van het goede doel staan, Amnesty International. Ik heb dat werk in Nederland ook gedaan, dus vond het wel grappig om te zien dat ze dat hier ook. In NL ben ik altijd de sjaak dat ze me aanspreken, vroeg me af of ze me hier ook zien alspotentieel 'slachtoffer'. En ja hoor! Maar ik had nu wel een héle goede rede: 'yo no hablo español' 'Do you speak English then?' He kut. Hmm ja, maar ik woon hier niet, dus ik kan je niet helpen. Oh, maar je zou kunnen steunen met je creditcard! Dan maar de smoes die in Nederland ook werkt: 'I already support it!'Snel daarna kwam Noora. Ze kwam met het idee om volgend weekend naar Puerto Montt te gaan, dat is richting het zuiden. Maandag is een nationaal feestdag, dus is iedereen vrij. Kortom, extra lang weekend. Ze had ook wel zin om met Ruben en mij mee te gaan naar een tripje ergens heen. We zouden de auto hebben, dus we zouden wel zien waar we heen gaan. Later kwam Anneleen er ook bij en ook zij was enthousiast over Puero Montt.
Daarna met Anneleen boodschappen gedaan, ik moest de stamper van thuis meenemen, want we gingen hutspot maken!! Allebei ons lievelingkostje =) We hadden eigenlijk niet veel voor Buenos Aires gekeken, maar wel een hostel geboekt, voor €6,50 slapen we in een 4 bed vrouwen dorm :)

We aten met de huisgenootjes van Anneleen. Het was heel gezellig zo, met 5 meiden aan tafel. What is it? Ghutspot? Een van die meiden date met een voetbalspeler van colo colo, hét voetbalteam van Santiago! Die die dag in alle kranten stond, omdat hij het winnend doelpunt had gemaakt. Je zou maar een huisgenoot hebben die met Robben ofzo date, haha, lachen toch! We hopen dit contact even uit te kunnen buiten zodat we een keer op de vip tribune belanden ;)

's Avonds naar huis, kwam ik 5 voor 23 uur aan bij de bushalte. En mijn bus ging tot 23 uur volgens het infobord. Shit. Ik vroeg aan een vrouw of zij wist of nr 16 nog zou komen. Oh, ja hoor, ze gaan allemaal tot 1 uur. 'Maar volgens het bord gaat 16 tot 23 uur.' 'Oh, dan weet ik het ook niet.' Ik aan elke andere bus gevraagd die langs kwam, want natuurlijk kwam elke bus langs behalve die ik moest hebben. Het vragen ging zo iets als: 'Ik wachten op bus 16, maar is die klaar?' =p Gelukkig begrepen ze me wel en ze zeiden dat ie nog zou komen. Uiteindelijk ben ik door een andere bus ergens anders afgezet, waar ik bus 16 ook kon nemen.Het gaf me in ieder geval wel een opgelucht gevoel dat als het moet, ik me begrijpbaar kan maken en dat ik ook de mensen begrijp. Opzich zou ik zo dus nog wel alleen kunnen reizen. Wel goed om te weten aangezien ik in mijn eentje aankom in Buenos Aires en de volgende dag er ook alleen ben.

Ruben was zo aardig om me op te halen vanaf de bushalte.
Ondertussen hadden we bedacht om morgen met de auto naar Algorobba te gaan, waar het grootste zwembad van de wereld is en daarna zien we wel verder..