In het woestijndorpje Fahraj slapen we in een guesthouse. Even na aankomst wordt het diner geserveerd, het eten is opnieuw heerlijk. Onder andere met gestoofde aubergine. Er is een ander Nederlans stel, Mark en Janneke, die de volgende dag voor een deel met ons mee naar de woestijn zullen gaan.

Voordat we de volgende dag naar de woestijn vertrekken, verkennen we het schattige kleine dorpje. We bezichtigen een van de oudste moskeeën van het land en krijgen op straat een granaatappel aangeboden. We werken wat aan onzetanline, voor het eerst kunnen we in een t-shirt met korte mouwen in de zon zitten. Voor het eerst in de vakantie nemen we even wat langer de tijd om te relaxen. Als het drie uur is, worden we opgehaald door Mohammed, de broer van Masoud, van die het guesthouse is. We moeten ineens in twee groepen van drie personen, wat zou betekenen dat Lor en ik opgesplitst worden. We zijn het er niet mee eens en kunnen in twee groepen van twee en vier, Lor en ik samen met een Zwits/Italiaans stel. Het gaat een beetje gehaast en zonder uitleg, geen goede eerste indruk en ik vraag me af waar ik mijn geld aan uitgeef.

Deze eerste indruk wordt ook niet weg geveegd als we de kamelen, -eigenlijk dromedarissen-, zien staan. Met zijn tweeën staan ze onder een dakje aan een touw wat aan de neus bevestigd is. Loriana, principeel iets sterker dan ik, besluit dan ook om er niet op te gaan zitten. Ik heb er toch al voor betaald bedenk ik, dus nu wil ik ook wel weten hoe het is om op zo'n beest te zitten. Via een gemetseld trappetje klim ik er op. Carlo en Rachel, het stelletje, gaan samen op één. Waarom het nu een probleem was dat Loriana en ik niet opgesplitst wilden worden, wordt ons niet duidelijk. Misschien dat de gids het nou eenmaal zo in zijn hoofd had. Opnieuw is duidelijke communicatie niet een van de dingen waarvoor je in Iran moet zijn.

We rijden een rondje met de kamelen, waarna we met de jeep over de zandduinen gaan sjezen. Eerst nog niet heel indrukwekkend, maar Mohammed lijkt zich steeds meer uit te willen sloven. Ok, het is toch wel leuk. Hierna rijden we dieper de woestijn in, waar we bij een hoge zandduin afgezet worden. We krijgen de instructie dat we rechtdoor over de kam moeten lopen, totdat we opgepikt worden door Mohammed. Op de kam zien we de zonsondergang. Het zal nu al snel donker worden. Van Mohammed nog geen spoor. Ook niet als we bij het eind van de kam komen. En nu? Mark en Janneke, voor ons de nieuwe Henk en Ingrid, vinden het een rare bedoeling en stellen direct voor om Masoud op te bellen. Ik grap nog dat dit wel de manier is om toeristen op te lichten, 'nee al je spullen kan je achter laten, loop maar die kant op de woestijn in'. Henk en Ingrid vinden het niet zo grappig. Even later zien we verderop een lichtje knipperen, voor mij een signaal dat we daar naar toe moeten. Mark en Janneke zijn er niet zeker van en willen blijven wachten. Als we toch het knipperende lichtje volgen, lopen ze mee. Het knipperende lichtje blijkt op het hoofd te zitten van Mohammed, dus het was toch een logisch besluit. We moeten opschieten, de maan komt bijna op. We klimmen gauw een zandduin op, van waar we demoonriseop zien komen. Wat een gaaf gezicht. De maan op zien komen kan alleen als het volle maan is. Als we dit hadden willen plannen, was het ons niet gelukt. We zijn weer eens op het juiste moment op de juiste plek.

Na de opkomst van de maan moeten we nog drie kwartier lopen voordat we bij onze slaapplek zijn. Loriana komt naast me lopen, het gezeur van Henk en Ingrid, die niet van wandelen blijken te houden, kan ze even niet aan. Als we bij ons kamp aan komen, knettert het vuurtje al, door de tweede gids gesticht. Ik blijf nog even boven op een hoge zandduin zitten en genieten van het moment. Als ik naar de sterren staar, komt er een meteoriet met een lange staart voorbij schieten. Het kan niet beter. Er wordt gekookt in een grote pan op het vuurtje. Het is een van de lekkerste gerechten die ik heb gegeten, maar volgens mij denk ik dat bij elk gerecht wat ik opnieuw voorgeschoteld krijg.

Als we de pan hebben uitgelepeld nemen Mark en Janneke afscheid en wordt het echt gezellig. De waterpijp wordt er bij gepakt, en zo zitten we met zijn vijfen bij het kampvuurtje. Mohammed blijkt een moppentapper te zijn, een grappige. De slechte eerste indruk is totaal van de tafel geveegd. Hij heeft mooie verhalen die hij enthousiast vertelt. Hij blijkt ook wel eens te verdwalen in de woestijn en water in plaats van benzine in zijn auto te gooien. Dus we hebben nog best geluk dat we zonder problemen zo hier zitten te genieten. We lossen enkele zogenaamdeBlack Storiesop, waaronder het toepasselijke verhaal van de man die dood in de woestijn gevonden wordt. Door de volle maan hebben we geen zaklamp nodig. Het is zo'n fabelachtig gezicht. Je ziet je eigen schaduw in het geheimzinnige maanlicht. Rond half elf kruipen we onze slaapzakken in om onder de sterrenhemel te gaan slapen. Ik word een paar keer wakker 's nachts, maar ik slaap eigenlijk veel beter dan de nacht ervoor.

Om half zes worden we wakker, om de zon een kwartier later op te zien komen. De rest gaat nog even verder slapen, ik loop wat door de woestijn om foto's te maken. Slapen kan ik toch niet meer en ik ben inmiddels wel gewend aan weinig slaap. Het vuurtje wordt aangewakkerd en we bakken een omelet met tomaat. Na het ontbijt rijden we richting de bergen, even verderop. We lopen door de rotsen, wat vroeger een rivier geweest is. Je ziet de sporen van het water. Na de wandeling worden we teruggebracht naar het guesthouse. Voordat we het dorp inrijden herinnert Mohammed ons aan onze hoofddoek. Ohja, je zou bijna vergeten dat we in Iran zijn. We pakken onze spullen en worden terug naar Yazd gebracht. We lunchen bij onze vriend Hassan, de barista. Ik krijg een edelsteen aangeboden die ik een paar keer probeer te weigeren. Hassan kijkt me sip aan, 'Loriana accepteerde mijn cadeau ook al niet', waarna ik de steen toch aanneem. Loriana mag een schilderijtje uit het restaurant kiezen. We laten een pakje stroopwafels achter en nemen de taxi naar het busstation, die heel praktisch twaalf kilometer buiten de stad gelegen is. Hier pakken we de bus naar Shiraz.